Mijn derde keer ’t Dijkhuis

BATHMEN – Voordat ik dinsdagavond naar m’n vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis ging, kreeg ik een idee. Ik zou crème mee kunnen nemen om de handen van de bewoners in te smeren en te masseren.Via de app vroeg ik aan verzorgende Alma of ik dit okay was. Ja, dat was prima, ze vond het een goed idee. Dus zo ging ik, gewapend met de juiste handcrème, op pad. Een potje naturelle crème, niet te vet, niet te geurig, zonder ellende erin. Vol goede moed stapte ik ’t Dijkhuis binnen, waar ik wederom warm welkom werd geheten.

Ik ging bij een vrouw zitten, die in het rustige gedeelte van de woonkamer zat. Ze stak direct van wal. Er was de hele tijd een man op haar kamer. Ze kende de man niet. Als ze het tegen de verzorgende zei, stuurden zij hem weer weg voor haar. Maar ze werd er zo moe van, elke keer die man op haar kamer. Ze wilde verhuizen. Gelukkig zou haar zoon haar hier weghalen, want dit was niet vol te houden. Elke keer die man op haar kamer. Eerst was er ook al eentje, maar die was overleden. Die zag ze gelukkig niet meer.

Toen ik door had, dat dit de gedachtegang was van de vrouw en niet ‘onze realiteit’, wilde ik haar afleiden van haar verhaal dat continue in een kringetje bleef doorgaan.

Ja natuurlijk, dit was Het Moment om de crème in te zetten. Ik vroeg de vrouw of ze het fijn zou vinden als ik haar handen even in zou smeren, ze zacht zou masseren. Haar ogen werden groot en ze zei: “Nee hoor, daar krijg ik vette handen van, daar heb ik geen zin in.” Ik schoot in de lach. Kom ik aan met mijn goede gedrag.

Vervolgens kwam een van de verzorgende dames gebakjes rondbrengen. De directrice bleek de dag ervoor jarig te zijn geweest en trakteerde iedereen. Het was zo mooi om te zien, iedereen zat werkelijk te smullen. De herhalende gedachtes leken even stopgezet te zijn. Heerlijk, gewoon genieten van de gebakjes.

Toen de bordjes leeg waren, vroeg ik de volgende dame vroeg of zij het fijn zou vinden als ik haar handen in zou smeren, kreeg ik weer een duidelijk nee.

De dame erop: precies hetzelfde. Ha, ha, wat had ik dit anders ingeschat. Ik waagde nog een laatste poging… en voila, ja, deze dame wilde dat graag! En zo zaten we schuin tegenover elkaar, handen in elkaar gevouwen. Ze genoot ervan. Ging op een gegeven moment meer mijn handen masseren. Ze was duidelijk helemaal op haar gemak. Bijzonder en ook intens om op deze manier contact met elkaar te hebben.

Hierna wilden nog wel drie dames hun handen ingesmeerd hebben. Een enorm verschil hoe de dames het ervoeren. Sommige handen bleven gespannen, een andere dame vroeg zich continue af of het nu al werkte, of ik al verschil merkte, nog een andere bewoonster vond het na een halve minuut aan één hand meer dan genoeg.

Echt elke avond vrijwilligerswerk is een ware gebeurtenis. Het geeft mij een rijk en dankbaar gevoel, door de reacties van zowel de bewoners als de verzorgenden.

Wat een unieke mensen.

Prachtig.

Door dit stukje hoop ik dat er meer mensen benieuwd worden naar of enthousiast raken voor het doen van vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis. Ze kunnen je tijd en aanwezigheid goed gebruiken.

Voor informatie over vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis, neem contact op via info@hetdijkhuis.nl

Nathalie Steffens.