Mijn vierde keer ’t Dijkhuis

BATHMEN – ’s Avonds na mijn vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis zit ik op ons erf wat voor me uit te staren. Direct naast mij liggen de honden ontspannen te doezelen en iets verderop staan de ezels tevreden te grazen. Een mooi plaatje.Toch voel ik me… apart. De avond heeft impact op mij. Zoals elke keer in ’t Dijkhuis anders en dus bijzonder is, was het vanavond ook weer erg mooi en indrukwekkend.

Bij binnenkomst zaten de meeste dames aan één grote, gezellige tafel. Ze zaten met smart te wachten op de verzorgenden die samen met hen een gezelschapspel gingen spelen. Spreekwoorden en gezegdes werden om de beurt aangevuld. Soms met lachsalvo’s tot resultaat. Heerlijk om het hardop lachen van de groep te horen.

Wat ik hierbij zo bijzonder vind aan de hele sfeer op de afdeling, is dat de verzorgenden een fantastische mix weten te maken van knoerthard werken en rustige liefdevolle aandacht geven aan de bewoners. En dan ook nog aardig tegen mij doen, maar dat ter zijde. Alle verzorgenden komen rustig en zacht over, terwijl er echt continu een beroep op hen wordt gedaan. Zou het dan echt een roeping zijn, werken in de zorg?

Ondertussen was ik bij een vrouw gaan zitten die in het andere (rustige) deel van de woonkamer lag. Ja lag, haar bed was namelijk naar de woonkamer gereden, zodat ze ondanks haar ziek zijn ook wat mensen om zich heen zag.

Omdat ik de meeste bewoners nog niet ken, is het voor mij een extra uitdaging om aan te voelen wat past bij diegene. De ene dame vindt het heerlijk om wat te praten over vroeger, een andere dame geniet van knuffelen.

Bij de dame in bed was het een puzzel voor mij. Elke keer als ik haar iets vroeg, begon ze een zin, waarna ze bij ongeveer het derde woord… niet meer wist waar de zin naar toe ging. Soms maakte ze de zin vervolgens af op een manier die ik niet kon volgen, waar ik de richting ook van kwijt was. Soms stopte ze haar zin en staarde voor zich uit. De onrust en verwarring die ik in haar ogen dacht te zien, maakte dat ze het gevoel van kwetsbaarheid bij mij opriep. Ik zeg met klem ‘dacht te zien’, want ik realiseer mij dat dit ook mijn eigen invulling kan zijn.

Na een tijdje praten, foto’s kijken en kinderversjes lezen, gaf ik aan dat ik zo gedag ging zeggen. Ik bedankte mevrouw voor de mooie avond, voor de gezelligheid en zei dat ik het heel fijn met haar vond. Dat ik dacht dat zij soms iets wilde zeggen maar dat er andere woorden uit haar mond kwamen. Dat ik mij kon voorstellen dat dit moeilijk voor haar was. Op dat moment keek ze mij recht in mijn ogen, pakte ze mijn hand en kneep er een paar keer zacht in. We hadden echt contact, van hart tot hart.

Door dit stukje hoop ik dat er meer mensen benieuwd worden naar of enthousiast raken over het doen van vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis. Ze kunnen je tijd en aanwezigheid goed gebruiken.

Voor informatie over vrijwilligerswerk bij ‘ t Dijkhuis, neem contact op via info@hetdijkhuis.nl

Nathalie Steffens.