Niet volgens het boekje

BATHMEN – Ik sta in de bieb een beetje om me heen te kijken. Waar vind ik de boeken die gaan over dementie? Na wat zoeken, valt mijn oog opeens op een fris uitziend boek. De titel is: Dementie voor Dummies. Grappig, het spreekt mij direct aan.

Als ik het boek pak en lees wat er op het kaft staat geschreven, zie ik het volgende staan:

– Begrijpen wat dementie is en de verschillende typen onderscheiden.

– De symptomen, oorzaken en risicofactoren herkennen.

– Leren omgaan met dementie.

– Zorgen voor een dierbare die dementie heeft.

Ja zeg, dit is precies het boek waar ik naar op zoek ben. Neem mij maar lekker aan de hand mee zodat alle informatie binnen kan druppelen. Ik mag dan wel vrijwilligerswerk doen bij ouderen met dementie, maar eigenlijk weet ik van de aandoening zelf bijzonder weinig af. Tot nu toe heeft me dit nog niet echt gestoord, maar soms hoor ik wel dat stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt; ‘Je zou er toch meer van moeten weten’.

Ik neem het boek mee, ga naar huis en verheug mij erop het straks heerlijk te gaan lezen.

Thuis aangekomen, maak ik een thermoskan thee klaar en zeg tegen m’n lief dat ik voorlopig in de ruststand ben. Wat een goed vooruitzicht. Ik geniet nu al.

Heerlijk genesteld op de bank, lees ik de inhoudsopgave door. Ik word steeds enthousiaster. Het is echt een boek dat heel veel verschillende aspecten behandelt. Ik word er bijna ongeduldig van en blader door naar deel 1. Laten we beginnen!

Na een half uur gelezen te hebben, zijn er al veel onderwerpen de revue gepasseerd. Een ding is zeker, ik vind het een goed boek. Al die kennis, al die informatie. Ik zucht even diep. Ga weer verzitten op de bank. Kan mijn draai niet goed vinden. Ondertussen heb ik elke plek op de bank al gehad. Is er iets aan de hand? Wat gebeurt er toch? Ik word me bewust van mijn gevoel. Alle enthousiasme is verdwenen. Ik ben zeker driekwart minder blij dan bij de start van het boek. Ik leg het boek naast me neer en vraag mezelf af waar dit gevoel vandaan komt.

Opeens wordt het mij helder…. ! Elke keer als ik naar de bewoners ga, geniet ik intens van het contact met hen. Met hen als mens. Ik word niet gehinderd of geremd door enige kennis of informatie over mensen met dementie. Ik ben daar gewoon mijzelf. Ik probeer zo goed mogelijk aan te sluiten bij de vrouw of man of met wie ik contact heb. Op gevoel. Ook maak ik grappige situaties mee met de bewoners. Soms zelfs juist doordat ik bepaalde kennis niet heb.

Dit vind ik een van de grote voordelen van vrijwilligerswerk. Ik hoef het allemaal niet te weten. Ik mag daar gewoon Zijn.

Nathalie Steffens.