Van Sunterkloas noar Mirrewinter

Van de wekke nemt wie ofscheid van Sunterkloas. Sunterkloas hebt wie al achter de rugge. Biezunder, hij kwam dit keer an huus. Loat noe onzen olden hond net zien plasje hebben gedoane, op de plaatse woet de olde baas ging zitten. Zien heelen tabbert zat er onder. De lucht was neet te harden.De kinder vunden het arg, maar de olden bleven keurig in de rolle. Die lagen, met Sunterkloas en de Pieten, dubbel van het lachen. Zien pak kon regelrech noar de stoomerieje. Gelukkig valt er nog meer te genieten. Wie zit in de adventstied. Zelf heb ik vanmorgen mien Midwinterhoorn an de mond gezet. Het veulden vetrouwd. Jammer genog kwam der nog gen antwoord op het verlangen noar lech. Het duurt nog maar eaven en de dagen begint wier te lengen. Vuur det het zô veer is kun ie op 14 december, vanof acht uur, in de Battemse karke, genieten van een niej verhaal van Gert Jan Oplaat, de Karsklokken zwiegt. Het Markelse duo, de Weuste en de Badmutse nemt ons met noar de watersnood van1953. Doar gebuurt dinge, die ie neet veur meugelijk holt. Zorgt daj’ der op tied bie bint. Het kan gen toeval weer, maar de film, ook van Oplaat, Mirrewinter op het Platteland, spölt twei dagen eerder in het Battumse Kultuurhuus. Det begint um twei uur en neimp oe met noar het leste oorlogsjoar, met dramatische gebuurtenissen, verroad en verzet. Honderdveertig vriewilligers hadden het geneugen um der an met te doon. De hele film spölt zich of in disse regio, met prachtige en angriepende scenes op het Canadeese Karkhof en Verwolde. Goat het kieken, um nog één keer weer het geveul uut die zwoare tied in oe op te nemmen. Zo wordt het heinig an, Mirrewinter op het platteland.