Zwoar parcours

Machtig môôi weer. Lekker zunneke. Schipbeeksurvival. Eaven met de beide kleintjes langs het parcours. De eerste lopers hangt in het net. De kinder loopt direkt al een eind veur mien uut. Zie wacht nog netjes bie de Schipbeekwal.Onder mien zwoegt de dapperen onder het kroepnet deur. Dan löp de jonge al honderd meter veur mien uut. Eaven later is hij het flauwe bochtje umme en op de brugge bie de kraanhindernis is e spoorloos. Het ooge veur de hindernissen wordt minder, het wandeltempo geet omhooge. De kleine meid dreigt, um ok snel veuruut te lopen. Gelukkig wordt die kleine beentjes iets rapper moe. Mensen van de organisatie hool ik an um noar de kleine man uut te kieken. Woer wie ok kiekt, zelfs bie de Tarzanzwaai is hij niet te vinden. Met zwierige zwaaien en oerkreten vleegt de deelnemmers oaver de Schipbekke. “Opa kun je me dragen?” heur ik neuist mie. Dan besluut ik de hulptroepen in te schakelen. Wie wordt opgehaald met de auto. Terugge noar het beginpunt op de Brink. Bekend emaakt det ons männeke mist. Oma in de stress. Opa löp bezörgd veur de tweede keer het hele parcours of. Uutgeputte lopers komt mie tegen met ne zwoaren balk op de nekke. Zie bint bienoa oaver. Direkt bie het tweede begin de EHBO ingelicht. Zie helpt veurtreffelijk. Het männeke blif onvindbaar. Inmiddels wordt aan beide kanten van het parcours noar de kleine man gezocht. Het verlössende telefoontje. Het manneke steet met völle plezeer, bie de Menop, te kieken noar het boogschieten. Hij dacht det opa nog wal kwam. Noa twee keer het lange parcours konnen wie mekaare weer in de armen sluuten. Hij was gelukkig neet onder de indruk en vertellen honderduut oaver het boogschieten. Hij beloofden det e opa de volgende keer neet meer alleene zol loaten. Twee keer det zwoare parcours. Jammer genog had ik gen bandje, dus ook gen medaille, mar wel de hoofdpries.