Kerstverhaal met #MeToo

Welbeschouwd: gedachtesprongen

Schiphol, 30 augustus 1985. Een jonge vrouw neemt afscheid van haar ouders en zus. Een tikje emotioneel beladen moment, maar iedereen wist zich redelijk in toom te houden.Wat was er dan erg? Niks eigenlijk, integendeel. Die vrouw, bijna nog een meisje, had een mooie beurs veroverd bij één van de topuniversiteiten van Amerika; wél een studiejaar verplicht leven op de campus, nauwelijks privacy, keihard studeren en kantinecorvee als tegenprestatie! Ja, ze verdween voor een klein jaartje uit beeld bij dat thuisfront, ‘that’s all’. En vooruit, hooguit in noodgevallen bellen met die ene telefoon op de gang van de ‘dorm’; maar liever niet, want élke tik kostte goudgeld.

Weer thuis wachtten die ouders op het spannende telefoontje van New York/JFK. Daar hadden ze voor haar een luxe hotelkamer gereserveerd. Zo kon ze de volgende dag lekker relaxed doorreizen naar haar bestemming in Massachusetts. Dat telefoontje kwam niet. Ook de volgende dag niet. Pas ver in de dag erna. Paniek? Tot het verlossende contact. Ze was geweigerd. Haar reservering, zwart op wit, werd bot afgedaan met: ‘Met dat reisbureau doen wij al een tijd geen zaken meer.’ Enige ontreddering moet zich van haar meester hebben gemaakt en zichtbaar zijn geweest.

Een keurig geklede man, ook bij de balie, vroeg wat er aan de hand was, of hij misschien kon helpen. Ze vertelde haar verhaal en toen die man doorvroeg of er niet een adres was dat gebeld kon worden, noemde ze het ‘noodnummer’ van een contactgezin in de buurt van die universiteit, waar ze zo nodig op zou kunnen terugvallen. Hij vroeg haar mee naar zijn suite, en hielp haar dat nummer te bellen. Het was al middernacht, maar ze kreeg verbinding. Ze kreeg het advies om zó en zó laat, dáár en dáár op het vliegveld een shuttlebus te nemen naar ‘ergens ver weg’, exact dáár uit te stappen, want daar zouden ze met de auto wachten. Diep in de nacht, na nóg een paar uur rijden, was ze in haar tijdelijke thuis, te uitgeput om te bellen.

Die ‘hotel’-man was een Arabier. Op zijn bed een open koffer, vól cash en een pistool. Die ‘ouders voor nood’ waren overtuigde, praktiserende joden. Die meid zélf was net sinds een paar jaar geen ‘gediplomeerd’ christinnetje meer, omdat haar ouders hun gezin officieel hadden laten uitschrijven uit een protestantse kerk. Wat een fantastisch kerstverhaal had dit kunnen zijn: een Arabier en een stelletje joden die zich gezamenlijk bekommeren om het geluk van christinnetje.

Twee vragen. Eén, stel dat die Arabier die mooie meid …..! Stom van haar om mee te gaan?

Rond dat gedoe met #MeToo, wacht ik op de zéker ook komende valse aangiften en geheugenproblemen.

Twee, hoe ik dit allemaal zo precies weet? Die meid was mijn dochter, net 18. Mijn laatste woorden toen tegen haar: ‘Als je écht problemen krijgt, sta toe dat mensen je helpen!’ Het was een lastig jaar voor me. Ook ik liet me helpen! Doen jullie mee in 2018?

Piet van der Klis.