Pitstop

Welbeschouwd: gedachtesprongen

Bij een ‘pitstop’ kunnen technici van een renstal ingrepen doen om een goed resultaat voor hun renner te boeken. Banden verwisselen, benzine bijtanken, apparatuur bijstellen. Aan zo’n pitstop heb ik nu even behoefte. Om wat dingen recht te zetten. Sinds november 2011 schrijf ik columns in onze ‘(Nieuwe) Bathmense Krant’. Steeds met de titel ‘Welbeschouwd’ als aanhef. Na een pauze startte ik in november 2017 een nieuwe reeks: ‘Welbeschouwd: gedachtesprongen’. Waarom? Daarover gaat dit stukje.

Ik kreeg nogal wat reacties van kennelijk trouwe lezers: waar blijven die stukjes van je nou. We kijken er elke keer naar uit! Dat is natuurlijk fijne ‘feed back’. Maar, vlak daaronder ligt de óók gestelde vraag: waarom doe je al die moeite? Niet om het geld. Inderdaad, er blijken mensen te zijn die denken dat ik ervoor betaald wordt! Nee dus.

Waarom dan? Geloof mij, vooral ook ijdelheid. ‘Stukkie-schrijvers’, zoals ik hier, zijn natuurlijk ijdel. Net als dominees, pastoors, politici en cabaretiers. Mensen met een bóódschap die ze zo nodig moeten verkondigen. Dat heb ik ook. Ik wil iets kwijt wat er in ieder geval voor mij toe doet. En waar ik anderen mee lastig wil vallen. Ik hoor tot het ergste soort mensen: ‘zendelingen’. Hoed je dus voor mij net als voor al die anderen die het hebben over ‘roeping’. Dáárom schrijf ik hier. Geen ‘ingezonden’ stukken, maar columns, op vaste afspraak. Ik heb met de redactie vooraf een heuse overeenkomst: zo’n twaalf columns, in principe één keer per maand, lengte maximaal 500 woorden, geen kwetsende taal en over onderwerpen die ook hier spelen. En, ten slotte, plaatsing uitsluitend als er in de krant ruimte voor is! Dit laatste is de meest aparte bepaling. Wát ik ook schrijf, plaatsing hangt ervan af of er plek is. Dus óf, en wannéér, is voor mij elke maand weer spannend.

Die overeenkomst is mij heilig. Ik span me in eraan te voldoen. Ik respecteer met ernst de ‘deadline’ voor het inleveren van kopij. Anderzijds vertrouw ik volledig op de redactionele intentie om mijn bijdragen te plaatsen. Een wederzijdse inspanningsverplichting; zónder getekend contract en daarom des te waardevoller: een gentlemen’s agreement! Nooit spijt van gehad.

Vervolgens: alleen ikzélf ben verantwoordelijk voor de inhoud. Ik schrijf puur op eigen gezag. Zelfs mijn echtgenote ziet mijn oprispingen pas in druk.

Waarom doe ik dit mijzelf aan? Omdat schrijven voor mij een ‘must’ is. Het helpt me mijn gedachten te ordenen. En omdat ik zo deel kan nemen aan een publieke discussie zonder risico na twee opmerkingen weggezet te worden als lastig.

Verder: ik verzin (vrijwel) niets zelf. Voor élke uitspraak heb ik ondersteunend bewijs. En ten slotte, waarom series van twaalf? Net genoeg voor een apart bundeltje als presentje voor familie, vrienden en relaties. Bovendien nu voorzien van voetnoten met mijn bronnen! Productie: échte psychiatrische patiënten van ggz-instelling Dimence, locatie Brinkgreven te Deventer, afdeling Repro. Patiënten die in niets lijken of leken op die karikaturale, stigmatiserende idioten uit zo’n recente, dorps Openluchtspel klucht.

Piet van der Klis,

(behartiger belangen ggz-patiënten).