De kerstmarkt in Loo – ‘t Dijkhuis

BATHMEN – Vandaag gaan mevrouw en ik naar de kerstmarkt in Loo. Leuk en spannend. Ik ben nog niet eerder met een bewoonster op stap gegaan, dus ik had van te voren alvast bedacht wat ik nog met de verzorgende wilde doornemen.Warme jas voor mevrouw, kunnen we daar iets drinken en wellicht iets lekkers nemen of heeft mevrouw last van slikproblemen, toiletgang, hoe laat ongeveer weer thuis, sigaretje mee. De auto had ik al leeg gemaakt, zodat de inklaprolstoel mee kan…

Dat soort dingen. Het ging allemaal door mijn hoofd. Niet uit stress, maar wel uit een verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vind het namelijk bijzonder dat we samen op pad kunnen gaan. Ook dat haar familie toestemming heeft gegeven zonder dat ze mij persoonlijk kennen. Het vertrouwen in ’t Dijkhuis en hun inschattingsvermogen zal vast zeer groot en verdiend zijn. Het wordt allemaal zo zorgvuldig geregeld en aangepakt.

Bij de woonkamer aangekomen, merk ik de rust op. Een kamer vol mensen, een kamer vol stilte. Ik pas direct mijn tempo aan. De mensen lijken na te genieten van de lunch.  En zo ook mevrouw. Ik begroet haar en ga bij haar zitten. Ze geeft mij het gevoel dat ze blij is dat ik er ben. Als ik haar zeg dat het mij heel leuk lijkt om samen naar de kerstmarkt te gaan, geeft ze aan dat het haar veel te veel is. Ze heeft geen zin om met mij op pad te gaan. Ze is vanochtend al weg geweest en gaat vanavond ook weer weg, dus vanmiddag blijft ze graag thuis.

Okay, ondertussen weet ik dat alles anders kan gaan dan gedacht, dus ik overleg met de verzorgende. Ze vraagt mevrouw naar haar wens. Mevrouw wil wel beneden met mij iets gaan drinken. Dus Rotonde… here we come.

Beneden aangekomen gaan we eerst aan de stamtafel voor de Rotonde zitten. Ik plaats de rolstoel zo dat mevrouw goed kan zien wie er allemaal langs komen. Tussen ons praten door, zwaait ze de voorbijgangers vrolijk toe. Dit is hààr thuis. Prachtig.

Op een gegeven moment merk ik dat er zich meerdere bewoners beneden verzamelen. En verzorgenden. Je voelt dat er iets gaat gebeuren, maar wat? Een verzorgende geeft mij een seintje dat er zo meteen een uitgeleide is. Ik had niet eerder van het woord gehoord, maar snap gelukkig snel dat het gepaster is als mevrouw en ik wat ruimte maken en een stuk verderop gaan zitten. Meerdere bewoners en verzorgenden vormen een liefdevolle haag om de overledene en de familie de laatste keer toe te spreken en de laatste eer te bewijzen. De warmte is voelbaar.

Als mevrouw en ik ondertussen in de Rotonde gaan zitten, genieten we van het samenzijn, van de kerstversiering, van het praten, van de thee, van het kijken naar buiten, van de aanrakingen. Ik vind het heerlijk om haar te horen vertellen over haar ouders, haar gezin van herkomst, haar verzorgende rol voor haar schoonouders, haar overleden man, de vakanties die zij deden, de baan van haar vader. Ze vertelt honderduit. Ik luister dankbaar en neem alles in mij op.

We nemen een aantal foto’s, van onze handen en van de kerstboom. Daarna besluiten we nog wat door ’t Dijkhuis te wandelen. Ik slenter achter haar rolstoel en probeer alles netjes te ontwijken. We komen langs de keuken, de bibliotheek, de deur naar de dagbesteding en lopen samen al gezellig kletsend verder. We kijken onze ogen uit. Nog even een deur openklikken met zo’n automatische schakelaar.

Helemaal aan het eind van de hal gekomen, draaien we om en lopen we terug. Mevrouw zou graag haar beloofde sigaretje roken. Dus we gaan op zoek naar vuur en een ruimte waar zij mag roken. Ik zoek de schakelaar waar we de automatische deur weer mee kunnen openen, maar zie hem niet. Okay, dan zal deze deur vast open gaan door aan de deurknop zelf te draaien. Ik draai linksom, niks. Ik draai rechtsom, niks. Jeetje, wat nu? Ik probeer nog een aantal keer op een zwart vlakje te drukken aan de muur, maar de deur beweegt niet. De korte samenvatting: ik heb het voor elkaar. Zelfs in ’t Dijkhuis weet ik ons op te sluiten. Na wat kloppen op de deur, trekken en duwen aan de deur, zwaaien naar een voorbijganger zo’n dertig meter verderop, komen we samen tot de conclusie dat we er zo niet uit komen.

Mevrouw zit gelukkig rustig af te wachten. Samen met haar grinnik ik om de situatie. De goed-voor-elkaar-show.

Gelukkig besloot ik twee uur terug mijn telefoon van boven mee te nemen. Dank je intuïtie. Die telefoon komt nu goed van pas. Maar ja, wie ga ik eigenlijk bellen? De meeste mensen die ik van ’t Dijkhuis ken en van wie ik het telefoonnummer heb, zijn nu niet aan het werk. Ook wil ik ze niet storen.

De balie in ’t Dijkhuis was op dit tijdstip ook onbemand. Poeh, wat nu? Mevrouw kijkt gezellig op mijn telefoonscherm mee en vraagt zich waarschijnlijk af wat ik allemaal aan het opzoeken ben. Het lijkt ons allebei een goed idee om toch gewoon het algemene nummer van ’t Dijkhuis te bellen. De telefoon gaat over en wordt… opgenomen! Ik leg de situatie uit en hoor gelach aan de andere kant van de lijn. Ja, de verzorgende engel komt ons redden. Alsof ze nog niet genoeg te doen had.

Eenmaal weer boven op de juiste woonafdeling, komt mevrouw eindelijk aan haar sigaretje toe. Heerlijk zitten we op het balkon in stilte na te genieten van onze middag.

In de twee uur dat ik bij haar op bezoek ben geweest, heb ik zoveel indrukken opgedaan. ’t Dijkhuis voelt als een hele wereld op zich. Indrukwekkend en hartverwarmend.

We kijken elkaar aan, ik kijk in stralende ogen. En zij in die van mij.

Nathalie Steffens.