Die leuke man

Het is 18.30 uur en mevrouw ligt al in bed. Een lekker zacht kussen, een luchtig opgeklopt dekbed, mevrouw ligt er behaaglijk bij. Ze verdwijnt bijna in haar beddengoed.Ik vraag of ik nog even bij haar mag komen zitten. Ze kijkt me vriendelijk aan en zegt dat het prima is.

Als ik om mij heen kijk waar ik zal gaan zitten, zie ik verderop twee stevige mooie fauteuils staan. Zo stevig, dat ik die niet zomaar even naar haar bed toe sleep. Maar om nu ongevraagd zomaar op haar bed te gaan zitten, nee, dat voelt ook niet okay. Ik vraag mevrouw dan ook maar wat zijzelf prettiger vindt, als ik op haar bedrand kom zitten of liever in een stoel? Gelukkig geeft ze zelf de voorkeur voor haar bed aan. Kom ik goed mee weg.

Na even wat gepraat te hebben, merk ik dat de gespreksonderwerpen wat uitgedund raken. Ik pak er daarom maar een tijdschrift bij, dat ik geleend heb uit de woonkamer. Het is een tijdschrift over de Koninklijke familie. Mevrouw reageert enthousiast. Ja, daar heeft ze nog wel zin in. Maar hoe ga ik nu toch zitten? Zodat èn mevrouw de foto’s goed kan zijn èn ik het tijdschrift vast kan houden èn we ook nog oogcontact kunnen maken. Ik ga wat verzitten en draai wat in het rond. Het is het allemaal net niet. Totdat ik merk dat de beste houding toch echt half op bed liggend is, steunend op mijn ene arm. Ik check nog even bij mevrouw of zij dit wel prettig vindt, maar zij lijkt het de meest normale gang van zaken te vinden. Er is tenslotte nog voldoende bewegingsruimte voor haar.

Als de verzorgende binnenkomt om koffie te brengen, voel ik me toch genoodzaakt om snel toe te lichten waarom ik half onderuit op bed lig. Maar ook de verzorgende kijkt gelukkig niet vreemd op. Er wordt hier in ’t Dijkhuis echt zo goed gekeken naar wat aansluit bij de behoeften en wensen van de bewoners. Het is tenslotte hun huis en wij zijn op bezoek.

Tijdens het bekijken van het tijdschrift benoemt mevrouw een aantal keer dat ze Koning Willem Alexander zo’n leuke man vindt. Hij staat dan ook vaak stralend op de foto. Als ik haar vraag of ze zelf samen is geweest met een man, zegt mevrouw dat ze niet getrouwd is geweest, dat ze geen man heeft gehad.

“En wat vindt u er van, had u wel graag een man gehad?”

“Nou nee, ik ben de juiste niet tegengekomen. Maar ik heb hem niet gemist”.

“En jij?”

“Nee, ik mis hem ook niet”.

We lachen er hartelijk om en kijken tevreden nog even naar die leuke man in het tijdschrift.

Nathalie Steffens,

Ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen.