Een warme glimlach verstaat iedereen

Buongiorno. M’n lief en ik stappen het vliegtuig uit. Italië; hier zijn we nog niet eerder samen op vakantie geweest. De afgelopen jaren kozen we vaak voor de Canarische Eilanden. Mieke is namelijk jaren ziek geweest. Actievere vakanties zaten er hierdoor lange tijd niet in. Maar dit keer gaan we toeren door het prachtige Toscane. Alleen voor de eerste avond hebben we alvast een B&B geboekt. Het hoeft natuurlijk niet in één keer avontuurlijk.Als we hebben uitgevogeld hoe we bij het autoverhuurbedrijf aankomen, zijn we een half uur verder. Een pendelbus zal ons er naar toe brengen. Als we echter zien hoeveel mensen en koffers er in het kleine busje willen, kiezen we ervoor om op de volgende bus te wachten. We hebben tenslotte vakantie en dus alles tijd.

Toch bijzonder om zo weinig te begrijpen van een taal die iedereen hier spreekt. De tekst op de borden niet te kunnen lezen. Terwijl Italië toch dichtbij huis is. Nog geen twee uurtjes vliegen.

Op de juiste plek aangekomen, zien we een stuk of 25 autoverhuurbedrijfjes. Europcar, Sixt, Hertz, noem maar op. Maar diegene die wij nodig hebben, is werkelijk nergens te vinden. Poeh, we raken het overzicht kwijt. Als we het ergens vragen, geeft de man aan dat die naam niet bestaat. Ach jeetje, zullen we bij een malafide bedrijf hebben gehuurd? We weten niet waar we naar toe moeten. We slepen de koffers van links naar rechts en spitten de reisbescheiden door. Wat verwarrend dit. Eindelijk vinden we het juiste kraampje met een iets andere naam.

Alle formulieren worden ingevuld, uitleg gegeven, sleutel opgezocht. Zo, we zijn bijna zo ver en kunnen gaan. Ondertussen merken we hoe moe we zijn geworden. Het ziek zijn, het harde werken, het reizen, het kunnen ontspannen, het opdoen van nieuwe indrukken, alles bij elkaar.

Als we de laatste stap met mevrouw Autoverhuur willen nemen, gaat er iets mis. Het nummer van de boeking komt niet overeen met het nummer op de creditcard. Mevrouw Autoverhuur is onvermurwbaar, het gaat niet en het kan niet. Ze leeft niet mee en wordt geïrriteerd van het gedoe. De rijen achter ons worden langer en langer.

Om een héél lang verhaal kort te maken: we hebben vier uur lang gebeld, overlegd, creatief nagedacht, doorgezet, diep adem gehaald en alles weer opnieuw.

Dit alles aan een balie in Italië waar we de taal niet machtig zijn, wat verwarrend werkt, zowel voor de ander als voor ons. Het Engels dat voor mevrouw Autoverhuur niet makkelijk is.

Dan opeens vraag ik haar of ze nog wel van ons houdt. Haar gezicht barst open en ze lacht naar ons. Het eerste warme contact dat er is.

Ik merk hoe blij ik daarmee ben, eindelijk een warme glimlach. Eindelijk het gevoel dat we als mens gezien worden en niet als nummer.

’s Avonds zitten m’n lief en ik bij te komen van alle indrukken.

Opeens valt er bij mij een kwartje… Ik voel zo’n duidelijke overeenkomst met de belevingswereld van meerdere bewoners van ’t Dijkhuis.

Wat als je je in een vreemde omgeving bevindt, die je niet herkent? De woorden die gesproken worden, niet altijd begrijpt? Je moe bent van de ‘reis’ die je hebt afgelegd?

En dan de warme glimlach van een vrijwilliger die er met liefde voor jou is.

Onbetaalbaar.

Nathalie Steffens

P.S. Heb jij nog een glimlach op voorraad? Info@hetdijkhuis.nl t.a.v. Jackie van Beek.