Plan De Brink
Klik hier om de 3D animatie te bekijken

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is – ’t Dijkhuis

BATHMEN – Buurvrouw Marita en ik zitten samen op de scooter. We rijden richting ons vrijwilligerswerk. Onderweg zijn we druk aan het praten om de laatste belevenissen met elkaar te delen. Allebei hebben we volgepropte dagen achter de rug.Op het moment dat we de scooter parkeren en bij ’t Dijkhuis naar binnen willen gaan, merken we precies tegelijkertijd op dat we gehaast zijn. Op deze manier de avond invulling geven, dat lijkt ons geen goed plan. We kijken elkaar aan en lachen om ons zelf. Druk, druk, druk. Eerst maar even stil staan, rustig ademhalen en met een zachte energie naar binnen. Elk naar onze ‘eigen’ afdeling.

Als ik vervolgens de woonkamer binnenloop, zit er een aantal dames klaar aan de grote tafel. Er is geen herkenning als ze mij zien, maar het enthousiasme is er niet minder om. Er wordt naar mij gezwaaid, gelachen en gedag gezegd. Ik geniet elke keer zo van de reacties van de bewoners. Het blijft speciaal dat je elke keer in een warm bad stapt.

Vanavond mag ik contact maken met een mannelijke bewoner. Wij hebben elkaar nog niet eerder gezien. Deze man vindt het namelijk prettiger om op zijn eigen ruime kamer te zijn dan in de levendige woonkamer. Zo fijn dat de mogelijkheden er zijn, dat er zo goed gekeken wordt naar de wensen van de bewoners.

Ook houden de verzorgenden goed bij wie er die dag extra één op één aandacht nodig heeft. Vanavond staat deze man op het lijstje. Wat gun ik ’t Dijkhuis daarom ook zo graag meer vrijwilligers, zodat de verzorgenden zich niet in alle bochten hoeven wringen om dit allemaal, elke dag, voor elkaar te krijgen.

De man en ik raken ‘in gesprek’. Een gesprek waarin ook veel stiltes aanwezig mogen zijn. Ik ben een beetje aan het aftasten of er onderwerpen zijn waar hij graag iets over zegt. En zo pakken we een aantal foto’s erbij om te kijken of hij kan vertellen wie er op staan. Zijn vrouw herkent hij. Bij een andere foto geeft hij aan de mensen niet meer te herkennen. Uiteindelijk komen we er achter dat hij ook in Loo heeft gewoond. Als ik vertel dat ik daar nu ook woon, zie ik de glinstering in zijn ogen en zijn stralende lach.

Ik pak mijn mobiel en laat zien waar ik woon. Het is niet dat hij de omgeving herkent, maar zit wel aandachtig naar de foto’s op mijn telefoon te kijken. Als ik hem wat filmpjes laat zien van onze ezels en honden, pakt hij de telefoon over. Vaak is het niet eens belangrijk of je snapt wat er in de ander omgaat, maar gaat om het contact. Dat leer ik deze avond weer opnieuw.

Als meneer toe is aan zijn borreltje, vraagt één van de lieve verzorgenden of ik aan de grote tafel wil komen zitten. Ik bedank de man, proost denkbeeldig met hem en ga naar de woonkamer. Daar zitten nog veel dames aan de tafel mee te zingen met de kinderliedjes die uit de Ipad schallen.

Heel even denk ik: “Jeetje, die liedjes ken ik niet en dadelijk zing ik uit de toon”. Totdat ik het plezier zie, bij alle dames… Ik verlies het laatste beetje schaamte en zing uit volle borst mee. We zwaaien met onze armen, wiegen enthousiast heen en weer en zingen de teksten zo goed als we kunnen. Tijdens het zingen probeer ik er op te letten dat ik alle dames aandacht geef, door ze aan te kijken, naar ze te lachen of even aan te raken. Wat heerlijk, iedereen heeft het naar haar zin. Ook mijn buurvrouw rechts van mij, die ik ook nog niet eerder heb gezien. Ze zingt en lacht volop.

Eén van de verzorgenden komt ondertussen druiven uit eigen tuin uitdelen. Als bijna iedereen heeft gehad, vraagt ze aan mijn buurvrouw en mij: “Willen jullie ook een bakje?” Hè, waarom vraagt zij dat eigenlijk ook aan mijn buurvrouw, waarom krijgt zij niet gewoon net als de andere bewoners? Ineens kom ik tot het heldere inzicht… mijn buurvrouw is ook op bezoek!

Voor informatie over vrijwilligerswerk: info@hetdijkhuis.nl

 

Nathalie Steffens.