Hand in hand genieten – vrijwilligerswerk ’t Dijkhuis

“Zuster! Help die man even, ga bij hem kijken, hij wil opstaan, maar het lukt hem niet. Zuster, toe dan!”Ik probeer haar uit te leggen dat meneer nu niet op kan staan, dat hij in een rolstoel zit. Maar mevrouw heeft geen oor voor mijn uitleg. Ze wil dat ik hem ga helpen. Okay, fair enough. Ik ga naar meneer toe. Als ik vraag of hij het goed vindt dat ik naast hem kom zitten, schenkt hij mij een warme glimlach. “Natuurlijk”, zegt hij duidelijk.

Als ik merk dat hij aan zijn rolstoel blijft plukken, bied ik hem als vanzelf mijn hand aan. Hij pakt hem beet. Ik voel een hele zachte hand. Zo knuffelen we een poos via onze handen. Ik word me er helder van bewust dat dit heel natuurlijk aanvoelt. Gewoon lekker samen zitten, met aandacht en lichamelijk contact.

Apart hè, dat het hier met de mensen zo kloppend voelt, terwijl het hele gekke taferelen zou opleveren als ik hetzelfde bijvoorbeeld in Cultuurhuus Braakhekke zou doen, tijdens een pauze of zo. Ik schrik op uit mijn gedachten als meneer mij opeens diep in de ogen aankijkt. Als ik meneer vervolgens zeg dat ik het fijn vind om zo samen te zitten, gebeurt er iets geweldigs. Er komt een boevenlach op zijn gezicht, zijn ogen stralen krachtig, hij leunt naar mij toe, knijpt zijn ogen een beetje dicht, en houdt mijn hand liefdevol vast. En dan valt het kwartje bij mij… ik weet het: hij zit met mij te flirten! Zo onschuldig en heerlijk als wat.

Nathalie Steffens,

vrijwilliger bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen.