Het is gebeurd

Liefdevol praat ze met de bewoners, steekt hier en daar een helpende hand toe en heeft ogen in haar rug. Haar lijkt niks te ontgaan. Vanavond neemt verzorgende A mij mee op sleeptouw. De term sleeptouw klopt eigenlijk niet. Ik heb namelijk meer het gevoel dat ik achter haar aan huppel. Wat een rijkdom om eens een deel van een avond met haar mee te mogen kijken.A laat mij het andere woongedeelte zien waar de ‘buren’ wonen. Voor het geval ik behoefte aan meer afwisseling krijg, nu ik vaker vrijwilligerswerk kom doen. Ik heb namelijk een poos geleden besloten om één keer per week een avond naar ’t Dijkhuis te komen, in plaats van één keer in de twee weken. Dit betekent voor mij nog meer genieten.

Ik kijk mijn ogen uit als ik zie hoe liefdevol A ook hier weer met de ‘buren’ omgaat. Ze helpt een vrouw haar toetje te eten. Op het moment dat deze dame plots lijkt te starten met huilen, streelt A haar even zacht over haar wang en fluistert iets liefs in haar oor. Mevrouw krijgt een glimlach op haar gezicht en eet in alle rust haar toetje verder op. Deze interactie duurde slechts een paar seconden, maar wat was het prachtig om te zien, dit instinctief handelen van verzorgende A Om zo te zijn afgestemd op de mensen, wat mooi. Ze was precies op tijd en reageerde zonder er over na te denken. Een genot om naar te kijken.

Naast verzorgende A zijn er natuurlijk nog vele collega’s die ook op deze fantastische manier met de bewoners omgaan. Waar ik net zo van geniet en net zo veel van leer. Maar dit spreekt voor mij voor zich.

Als ik uiteindelijk na een avond vol indrukken weer naar huis rijd, besef ik me dat hoe lief, leuk en geweldig de buren van ‘mijn’ woongedeelte ook zijn… ik toch nóg liever vaker naar ‘mijn eigen’ bewoners toe wil gaan.

Ik geef het toe. Het is gebeurd…

Ik ben van hen gaan houden.

Nathalie Steffens,

(vrijwilliger bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen.)