… oooh, het was een wonder

BATHMEN – “Goedenavond allemaal. Zitten jullie er weer klaar voor? Zullen we een spel doen of liever zingen?” Ik stap de huiskamer binnen en richt mij speciaal op de dame die vorige keer zo ontzettend had genoten van de avond vol zang. Zij wil vast weer mee doen.Maar nee. Ze schudt driftig haar hoofd en geeft aan dat ze net gegeten heeft en nu naar huis wil. Geen haar op haar hoofd die er aan denkt om leuk mee te doen. Ze heeft andere plannen. Daar laat ik me niet door uit het veld slaan. Eens kijken of ze toch mee wil doen als we eenmaal met een spel bezig zijn. Van thuis heb ik Jumbo Lotto meegenomen. Iedereen krijgt een hoofdkaart met een aantal afbeeldingen erop, waarna dezelfde losse kaarten erbij gezocht worden. Maar nee, de dame draait haar rolstoel van de tafel af en wandelt de andere kant op. Nope, vanavond wordt het ‘m echt niet.

Al vrij snel merk ik dat het meegebrachte spel ook niet helemaal passend is. De afbeeldingen zijn te onduidelijk, niet goed herkenbaar voor de dames. Ze zijn vooral druk met het keren en draaien van de kaarten om te zien wat er op staat. Ik ren van de ene naar de andere kant van de grote tafel. Dacht ik een ontspannen spel te spelen? Uiteindelijk weten we met elkaar een vorm te vinden, om het spel op onze eigen manier te spelen. En het is gezellig.

Mijn buurvrouw, rechts van mij, lijkt vanavond een beetje in haar eigen wereld te zitten. Ik krijg moeilijker contact met haar dit keer. Het is meer handen- en voetenwerk in plaats van praten. Maar dan opeens komt ze los, helemaal los, als ze een lied herkent dat we aan het zingen zijn. Ze heeft de smaak te pakken. Ik zag twee beren, broodjes smeren, oooh het was een wonder. ‘t Was een wonder boven wonder… en zo zingt m’n buurvrouw het hele lied door. En begint weer opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ook als er een ander lied gedraaid wordt, valt mevrouw halverwege in met het vertrouwde “Ik zag twee beren…”. Ze lacht er ook voluit bij. Iedereen aan de tafel lacht. Wat een vrolijke dolle boel. Zelfs de dame in de rolstoel zit een stuk verderop zacht mee te zingen. Lekker in haar eigen ruimte, op een afstand.

Net als ik me afvraag of het ook te druk kan worden voor de groep dames, zegt de Ik-zag-twee-beren-broodjes-smeren-dame dat haar gehoorapparaten het niet doen. Ooooh, maar dat verklaart een boel.

Een van de lieve verzorgenden haalt nieuwe batterijen op en zorgt voor geluid. Jaaaa, ze hoort weer. Nog blijer dan net. Nu krijgt ze ook weer mee waar wij over praten, welk lied wij zingen. Eerlijk gezegd voel ik een soort opluchting voor haar. Ben blij dat ze weer kan deelnemen aan het gesprek, aan het groepsgewijs zingen, aan het spel, samen met de anderen.

Mevrouw is de verzorgende erg dankbaar. Knuffelt haar en schenkt haar de grootste glimlach ooit. Tegen mij zegt ze; “Ach, jij liegt ook maar alles aan elkaar.” En zo is het; ere wie ere toekomt. We lachen er met zijn allen hartelijk om.

Muziekinstrumentjes

Graag zou ik een aantal (speelgoed)muziekinstrumentjes (sambabal, xylofoon, trommel, etc.) willen verzamelen, zodat de bewoners extra veel plezier kunnen hebben tijdens het zingen. Ligt er nog iets bij u thuis en wilt u het schenken aan ’t Dijkhuis, zou dat fantastisch zijn. Nathalie@dezomerhof.nl

(Voor informatie over ’t Dijkhuis: info@hetdijkhuis.nl)

Nathalie Steffens.