’t Koetje

Vandaag staat er een bijzonder uitstapje op het programma. We gaan op bezoek bij ’t Koetje in Bathmen. ’t Koetje is een kinderopvang op de boerderij.Iedereen een jas aan? Rollators mee? Rolstoelen aanwezig? Klaar om te gaan? Ja, we kunnen. Ons uitje gaat direct al van start. Al slenterend door de gangen van ’t Dijkhuis kijken de bewoners hun ogen uit.  Prachtige schilderijen aan de muur, groetende verzorgenden, zwaaiende bewoners van beneden, ramen met ander uitzicht. Er is overal wel wat te zien. En zo komen we dik tien minuten later in de ontvangsthal aan.

De chauffeur van de bus helpt de mensen met een rolstoel stuk voor stuk de bus in. Zorgvuldig maakt hij de rolstoelen goed vast, handelt rustig en maakt gezellige praatjes met de bewoners. Ondertussen helpen de verzorgende en ik de lopende bewoners om de bus in te komen. Wat zijn de treden dan opeens hoog. Zouden er ook tussentreden bestaan? De bewoners laten zich niet kennen en klimmen de bus in.

Als alles en iedereen in de gordels zit, gaan we op weg. De bus is volgeladen. De chauffeur, vier bewoners, twee rolstoelen, een rollator, een verzorgende en nog een vrijwilliger. Het rijden door de buurt maakt genoeg los bij de bewoners. Er wordt in het rond gekeken, gelachen, gesproken over de omgeving en ook … geslapen. Meneer Williams is in de ochtend vaak moe.

Na een korte, maar zeer geslaagde rit draaien we het erf van ’t Koetje op. De verzorgende ziet het al snel, ze wijst ons op een prachtig plaatje. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 …. kleine schattige neusjes. Allemaal aandoenlijk tegen het raam aan geplakt. De peuters staan op een kluitje door de ruiten van de deur te kijken wie er vandaag bij hen op bezoek komen. Ze staan de bewoners vol verwachting op te wachten. De gezichten van zowel de bewoners als van de kinderen stralen.

Als de bewoners uiteindelijk binnen bij de peuters zijn, ontstaat er een mooi tafereel. De kinderen en bewoners kijken elkaar eerst lang aan. Er wordt niks gezegd. Gewoon oogcontact, dat er ontspannen uit ziet.

De enthousiaste leidsters begeleiden een aantal kringspelletjes met de peuters. De bewoners genieten van deze live voorstelling. Er wordt gezongen, gekeken, gewezen, gelachen en genoten.

En dan komt er een jongetje bij mevrouw Overduin staan. Hij vertelt haar uitgebreid over zijn armbandje, dat zulke mooie kleuren heeft, waar ook het telefoonnummer van zijn moeder op staat. Mevrouw Overduin luistert, reageert, wordt actief en leeft op. De verzorgende legt uit dat dit jongetje het altijd zó fijn vindt als de bewoners er zijn. Hij zoekt hen graag op en zorgt voor de meeste interactie tussen jong en oud.

“Kwaak! kwaak! kwaak!” Luid kwakend maakt een jongen ondertussen kikkersprongen voor alle bewoners langs. Iedereen kijkt z’n ogen uit. Behalve meneer Williams, hij heeft zijn ogen weer even dicht.

Als afsluiting gaan we met z’n allen richting de stal. Nadat de kinderen hun overal en laarzen aan hebben getrokken, nemen we de bewoners ook mee naar de koeien. We ruiken het voer, horen de koeien, voelen de wind, zien de kinderen allemaal met bezems in de weer om het voer dichter naar de koeien te vegen.

Meneer Williams is opeens wakkerder dan ooit. De koeien vindt hij prachtig om te zien, net als de heen- en weer rennende kinderen. Overal om ons heen gebeurt wel wat.

Ook mevrouw Overduin neemt zelf steeds meer initiatief. Ze meldt de leidster dat een meisje een snotneus heeft. Ze reageert troostend op het huilen van een verdrietig jongetje. Ze praat tegen langslopende kinderen. Wat een verschil. Mevrouw kan thuis in ’t Dijkhuis soms verdrietig zijn. Daar is nu niks van terug te zien.

Na afloop van het aangename bezoek zwaaien de kinderen ons liefdevol uit.

De bewoners zijn ondertussen moe geworden. De kinderen daarentegen zijn energiek en spelen door in de stal.

Gelukkig komen de kinderen volgende week weer naar ’t Dijkhuis toe. Dan kunnen er nog meer bewoners van en met hen genieten.

Jong en oud, ’t Koetje en ’t Dijkhuis, wat een prachtige combinatie.

Nathalie Steffens,

(vrijwilliger bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen.)