Terug op de boerderij

De liftdeuren gaan open. Mevrouw zit met haar rug naar mij toe. Mevrouw Suiker. Ze vindt het trouwens ook prima als ik Babs zeg.

Ik vraag enthousiast: “Is hier mijn grote vriendin?” Ik verwacht haar stralende lach en glinsterende ogen te zien. Niets is minder waar. Ze antwoordt: “Zeker niet! Niemand heeft hier nog een aardig woordje over! Niemand geeft mij nog een pluimpje. Het is allemaal niet wat het geweest is.” Boos kijkt ze langs mij heen. Ik beloof zo bij haar terug te komen. Om bij te praten en wat tijd met elkaar door te brengen.Als ik naar de woonkamers loop, merk ik dat het druk aanvoelt. Een aantal bewoners loopt heen en weer, op de tv is een voetbalwedstrijd te zien, de zusters zijn geconcentreerd bezig. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar het voelt anders vanavond.

Nadat ik her en der een praatje heb gemaakt, zoek ik, zoals beloofd, mevrouw Suiker weer op. Makkelijker gezegd dan gedaan. Waar is ze naar toe gewandeld, al zittend in haar rolstoel? Tijdens mijn zoektocht kom ik m’n collega-vrijwilliger Marita, van de andere afdeling, tegen. Zonder dat ik er iets over heb gezegd, meldt zij dat het bij haar druk op de afdeling voelt. Bijzonder, zou er iets in de lucht hangen?

Ondertussen komt ook mevrouw Suiker de hoek om. Ze is er klaar voor om met mij mee te gaan. Eindelijk de rust opzoeken. En gezellig samen iets drinken. Ze fleurt er al iets van op.

Aan een van de stamtafels beneden begint mevrouw Suiker te praten. Allerlei onderwerpen passeren de revue. Ze vertelt over vroeger, dat ze toen zo hard gewerkt heeft. Op de boerderij was immers altijd werk te doen, je wist niet beter als kind. Ze snapt dat de zusters druk zijn. Haar kinderen mogen haar best tips geven, maar ze bepaalt zelf wat ze kiest. Dat ze graag af en toe even op zichzelf is. En telkens zegt mevrouw Suiker dat ze zo geweldig geniet van hier rustig zitten, dat ze alles zo goed kan bekijken. Het is alsof er meerdere verhaallijnen door elkaar heen lopen. Tegelijkertijd staat alles met elkaar in verbinding.

Hier samen zitten met een kopje warme chocomelk, in de rust, individuele aandacht, ze knapt er van op. En ik ook.

Als we verder praten over het leven op de boerderij, pak ik mijn telefoon erbij, waar de app Dementie en herinneringen op staat. Een handige app. Er staan onder meer geluidsfragmenten op, ook van dieren van de boerderij.

Ik klik het eerste geluid aan. Mevrouw Suiker gaat rechtop zitten, haar ogen zijn opeens vol vuur – groot en helder. Stralend en wel zegt ze: “Een kip!! Ja, dat is de kip! Die hadden wij ook!”

Wat een blijdschap.

Even terug op de boerderij.

Nathalie Steffens,

(ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen.)