De leste klanken van de midwinterhoorn starft weg oaver de Menop en de Oerbosdiek, één van de meuiste plekjes van ons Battum. Dezelfde klanken diet op Karsoavond oaver de Hoolterbarg klunken um de jongens te herdenken diet hun leaven lieten veur de vriejheid, woet wie noe al weer bienoa 74 joaren van geniet. Dan op noar de worstepannekooke, of een femilietraditie, diet völle mensen ongetwiefeld hebt. Met de Karsdagen met familie en neuisten genieten van de karsmoaltied. Lees verder →

Eene lange rechte zààndweg en det zoveer à ‘k kieken kan
Maagdelijk schôône, onbegoane, hoe veer goaw we zelf nog vedan?
Àj’ of en touw is umme kiekt, schrik ie en blieft stille stoan
Àmoa bekèènd’n langs den weg hen, ie mônn’n ze àmoa loat’n goan. Lees verder →

Ik veulen mie onmachtig. Ik veulen mie vergetachtig. De slöttel van de auto was nargens te vinden. Hoe kon det noe? Ik wuste hoaste zeker dat ik hem in de bokse had edoane. Alles noar gezocht, nargens te vinden. Dan maar de reverveslöttel. Den deed het neet. De batterieje leuig. Hoe kon det noe, nog nooit gebruukt. Lees verder →

Van de wekke nemt wie ofscheid van Sunterkloas. Sunterkloas hebt wie al achter de rugge. Biezunder, hij kwam dit keer an huus. Loat noe onzen olden hond net zien plasje hebben gedoane, op de plaatse woet de olde baas ging zitten. Zien heelen tabbert zat er onder. De lucht was neet te harden. Lees verder →

Een betje spannend is het wal. Vanmiddag kump e, Sunterkloas. De kleine jonge belden mie, “Opa wiej könt vanmidaag niet kommen”. Sunterkloas kump bie hun an huus en hij vreug of wie dan ok wollen kommen. Det kön ie netuurlijk neet weigeren en zo zölt wie dan, veur het eerst in joaren, Sunterkloas wier bie de kinder op de kökken zeen. Lees verder →

Het liekt wal of wie in een sprookje leeft. Is de harfs noe begunnen of is het nog altied zommer en hebt wie de harfs over.esloane. Sunterkloas is in het land en det is toch een teken det het winter is. Het moet wal zo weazen want onzen beuken is kaal. Het liekt er trouwens op det de Pieten een slecht zommer hebt gehad door in Spanje, zie bint er neet broener vedan gekommen. Lees verder →

Sinds kort trekt er een hardnekkig virus deur het Battemse. De Windbuule en de Rikkepeuiltjes bint wier an het woord. Op verjeuirdagen, brulften en bie andere geleagenheden, oaveral heur ie hetzelfde, wat is de Batumse revue wier onmeunig mooi. Ie lacht oe iedere keer te pletter. Gen wonder det de kaartjes as warme breudjes oaver de teunbanke goat. Ie mot er heel rap bie weazen, anders moet ie weer twee joar wachten op de volgende editie. Lees verder →

Zô zat ik noar de tillevisie te kieken noar nen architekt, dent in China van die onmeunige bouwprojekten an het ontwikkelen was. Zo groot dat ie oen ofvreugen hoevölle arme sloebers of doar vuur hebt mötten wieken. An alle kanten wörden eur de loftrompet toe estökken. Lees verder →

Dreumerig kiek ie noar buuten. Zôl dit dan noe het ofscheid weazen van den onvergettelijken zommer. Het is windstille. De blaa, zo of en toe dwarrelt er eene noar beneden. Het leefste blieft ze nog eaven. Doar geet er wier eene, Wim Kok. Ne man diet tut de verbeelding sprök. Lees verder →

Het eerste wat hij vertelde was, det hij de karmse had gemist. Alle joaren ging hij op de moandag noar Battum um te genieten van det aparte karmsengeveul. Wie waren der eaven tussenuut en kwamen terechte onder in het Sauerland, in één van de hotels van de jongens van Swartjes uut Schalkhaar. De eulderen onder ons zult nog wel is een pilsje gedrunken hebben in het café van de femilie. De jongens bint weg getrökken noar Duutsland en hebt doar niet slech geboerd. Zelf hebt wie al meerdere keren meugen genieten van die Sallandse gastvrieheid in het, heelemaol neet zo verre, Sauerland. Lees verder →