Seks op bestelling

Het gebeurt me vaker dat ik in het nieuws tegen dingen aanloop die me niet meer loslaten. Die in mijn hoofd blijven hangen omdat ze daar ergens aanhaken aan oude, krachtige herinneringen. Zo verging het mij weer eens met de recente berichtgeving rond een tweetal successen van een wereldwijd fokprogramma voor reuzenpanda’s. Zo bleek dat in een Hongkongse dierentuin de reuzenpanda’s Ying Ying en Le Le eind maart seks met elkaar hebben gehad. Na jaren van vergeefse kunstmatige inseminatie hoopten biologen nu dat Ying Ying  nu via de natuurlijke manier zwanger is geraakt van de speciaal daarvoor ingevlogen Le Le. En ook in Ouwehands Dierenpark bleek het raak tussen Wu Wen en Xing Ya en werd begin mei een reuzenpandababy geboren.
Ik stond bij die berichten niet stil. Totdat het een keer ter sprake kwam in een talkshow op de tv. Daar uitten een tweetal vrouwelijk gasten enige deernis met die Hongkongse Ying Ying die min of meer verplicht werd tot seks met een speciaal daarvoor ingevlogen mannetje. Of je dat wel leuk moest vinden.

Lees verder →

Arbeit Macht Frei?

De gebouwen op het terrein van het psychiatrisch ziekenhuis ‘Brinkgreven’ in Deventer zijn vernoemd naar grote namen uit de geschiedenis van de psychiatrie. Van Kraepelin tot Pinel en van Conolly tot Querido. En zo was er ook het gebouw met de naam Hermann Simon, bekend als het Gemeenschapshuis, een Cultuurhuus avant la lettre voor de patiënten. De opening vond plaats in 1937 en was een eerbetoon aan de persoon wiens naam dit gebouw ging dragen.

Lees verder →

Humor?

Op de valreep besluit ik toch nog een column te schrijven. Ik had plannen voor een vrolijk stukje, maar dat lukt van geen kant. Ik ben dan voor zover ik weet (nog) niet besmet met het coronavirus, maar het heeft me wel in de ban. Ik merk hoe gevoelig ik ben voor de opeenstapeling van onheilstijdingen waaraan maar geen eind lijkt te komen. Ik kan me er niet aan onttrekken en me van de media afkeren. Dat zou me nóg onrustiger maken.

Lees verder →

Vooral geen vragen!

Twee onderwerpen: mijn geflirt met Waterbedrijf Vitens en een paar opmerkingen bij een bijeenkomst binnen onze protestantse kerk (PKN), eind vorig jaar. Lees verder →

Welbeschouwd: Ja, maar ….. (5)

Dit is mijn afsluitende column over die informatieavond ‘Goed sterven’. Een heikel onderwerp, over dood en levenseinde. Zaken die nu om me heen zo onbarmhartig toeslaan. En over betrouwbaarheid, ook altijd gevoelig. Nu over de inbreng van een huisarts over wat op dit vlak kán en mág. Lees verder →

Welbeschouwd: Ja, maar …..(4)

Met mijn kleindochter koop ik schouwburgkaartjes voor popgroep K3. Het licht dimt, de gordijnen openen en het toneel blijkt vol te staan met het Rijssens Mannenkoor. Volgens mijn ‘Vitens-model’ (zeg wat je levert; lever wat je zegt; toon aan dát je dat echt leverde) een wanprestatie die terugvordering van kosten zou rechtvaardigen. Verzonnen natuurlijk. Lees verder →

Welbeschouwd: Ja, maar … (3)

Even bij de les komen. Het zou gaan over ‘kwaliteit’, met Waterbedrijf Vitens als voorbeeld. Samengevat: Vitens (de leverancier) belooft wat, goed water, levert dat (het product) en bewijst dat de kwaliteit goed is (de meting).
Op 13 december 2019 was er een informatieavond van de werkgroep ‘Dementie Vriendelijk Bathmen’ (leverancier). Beloofde informatie voor beter begrip, invoelingsvermogen en omgangsvaardigheid met betrekking tot mensen met dementie. Hoe? Een avondje van 20.00-21.30 uur met een gastspreker (product). Na afloop doel bereikt (meting)? Lees verder →

Welbeschouwd: Ja, maar ….. (2)

Nieuwjaarsdag, 1 januari 2020, ontstond er een watersnood pal bij ons huis. Exact om 11.00 uur sprong een waterleiding onder het trottoir. Twee kleinzoons die net vertrokken na een geweldige ‘ouwejaarsnacht’, signaleerden het en riepen mij er opgewonden bij. Een fontein van water veranderde de stoep in een kolkende, modderige bergbeek. Even raakte ik wat in paniek en deed vervolgens wat me te doen stond: het waterbedrijf bellen, Vitens dus. Lees verder →

Welbeschouwd: Ja, maar …..

In de laatste Bathmense Krant van 2019 kondigde ik een nieuwe serie columns aan. Nu geen ingewikkelde stukjes zoals over die anti-homoverklaring. Nee, gewoon ‘ouwerwets’ commentaar bij dingen in en rond ons eigen Bathmen. Voor de afspraak met de redactie had ik al een hoofdtitel bedacht: ‘Welbeschouwd: desalniettemin, niettegenstaande’. Wat bejaarde woorden die iets van twijfel en dwarsheid uitdrukken. Helemaal passend bij de psychische afwijking waaronder ik al heel lang gebukt ga. Lees verder →

Vanaf 2011 schreef ik met regelmaat reeksen columns voor onze (Nieuwe) Bathmense Krant. Over dagelijkse zaken die speelden in Bathmen en soms breder verband. Na afsluiting van zo’n reeks verzamelde ik die columns steeds in een simpel bundeltje dat werd gemaakt op een patiëntenwerkplaats van een psychiatrische instelling waar ik vele jaren werkte. Een speciaal presentje voor een kleine kring om mij heen. Lees verder →