Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring (7)

Met dit stukje wil ik mijn serie over de anti-homoverklaring, officieel de Nashvilleverklaring, afronden. Als je de reeks terugleest wordt duidelijk dat mijn bezwaren zich toespitsen op twee punten. Ten eerste: die ondertekenaars geven er nergens blijk van rekening te houden met het gegeven dat die Bijbelteksten waarop zij zich beroepen altijd ook tijd- en cultuurgebonden zijn. Tijdgebonden: het Israël van Jezus kende geen radio en televisie. Cultuurgebonden: de tijd en plaats van het Oude en Nieuwe Testament kende andere zeden en gewoonten dan de onze. Een op overspel betrapte vrouw kon gestenigd worden. Mijn tweede punt van kritiek betreft de willekeur waarmee Bijbelpassages van stal worden gehaald om het eigen gelijk te onderstrepen. Als het in hun kraam te pas komt, telt het voor die fundamentalisten en wat niet te pas komt, wordt genegeerd. De preciezen, want daar heb ik het nu over, hebben van te voren een in beton gegoten opvatting die immuun lijkt voor verandering. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring (6)

Op de valreep nog iets over dat beroep op de Bijbel als Gods Woord. Wat bedoelen Kees van der Staaij en die anderen daarmee? In ieder geval een heilig en gezaghebbend boek. Maar, als je de ontstaansgeschiedenis van onze huidige Bijbel bestudeert, moet je haast wel concluderen dat de onze van toevalligheden aan elkaar hangt, bol staat van ‘bevlogen’ willekeur. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring (5)

In mijn vorige stukje schreef ik dat ik mijn discussie met die ondertekenaars van de ‘anti-homo’ Nashvilleverklaring wilde toespitsen op de menselijke willekeur die ook zij gebruiken als ze zich beroepen op de Bijbel als onwrikbaar Woord van God. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring (4)

Na drie voorbereidende rondes, tijd voor het echte werk. Over naar de verklaring en de ondertekenaars, met als spraakmakend persoon SGP-voorman Kees van der Staaij. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring (3)

Dit is een feuilleton. Kennis van voorgaande afleveringen blijft gewenst! Hoe dat kan, zie afsluiting.

Ik koos noodgedwongen een ‘wereldlijk’ voorbeeld. In de hoop zo op de loer liggende overgevoeligheden rond christelijk geloof te temperen. Met mijn keuze voor Wereldwinkel Bathmen (WW) kan ik tegelijk aantonen dat het type discussies als rond de ‘anti-homo’ verklaring zich op veel meer plekken voordoet. Ik had het over ruwweg drie soorten reacties bij die ‘missie’ van onze WW. Een domweg wegzetten van het hele idee van zo’n WW als achterhaald ideaal van softe geitenwollensokkendragers. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring (2)

De bom is al gebarsten. Dat stukje over mijn nieuwe onderwerp stuurde ik ook naar een broer en zus. Vinden ze leuk, dacht ik, en misschien kunnen ze me zelfs helpen. Het huis te klein. Hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn eigen nest te bevuilen en de draak te steken met het geloof van mijn ouders en familie. Resultaat: een boycot op verder contact!Ik schrok. Wat ik wil, dat testen van gebruikte argumenten, kan dus óók zo maar slachtoffers produceren. Net wat ik absoluut niet wil. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: de Nashvilleverklaring

Dit stukje betekent dat er een nieuwe afspraak ligt tussen de redactie en mij voor een reeks columns. Dat is eerder dan ik eigenlijk van plan was. Dat komt door het onderwerp: de Nashvilleverklaring, waarover kort geleden het nodige te doen was. Niet weg te branden uit de media, van voorpagina’s tot praatprogramma’s op radio en tv. Ik volgde het debat ademloos en besloot al snel er een stuk over te gaan schrijven. Dat gaf ik ook aan in het slot van die laatste column in deze krant van 16 januari.

Sindsdien kreeg ik veel reacties van mensen die kennelijk trouw mijn stukjes lezen. Die gesprekken mondden uit in mijn toezegging te proberen dat verhaal over die geruchtmakende ’anti-homo’ verklaring zó te schrijven dat het in brokken van de omvang van mijn columns kan verschijnen. Dat is dus hiermee begonnen.

Ik denk zo’n zes columns nodig te hebben. Daarbij gaat het er mij om de argumenten achter die verklaring te testen op ‘houdbaarheid’. Die argumenten stammen uit een wereld van behoudende christenen. Kan ik daarover schrijven? Dat denk ik niet alleen, ik weet het zéker. Sterker nog, ik gebruikte dat soort redeneringen uit fundamentalistisch godsdienstige kringen vaak in presentaties en onderwijs, ook in publicaties in vaktijdschriften, dus waarom niet in deze krant! Bovendien, ik ben een echte ervaringsdeskundige. Geboren en getogen in een stevig orthodox hervormd gezin dat overigens bij de rest van mijn familie nog een paradijs van dogmatische losbandigheid was. Bovendien, theologie heeft altijd mijn belangstelling gehad. Ik heb zelfs wel eens serieus overwogen om van studie te switchen van pedagogiek naar godgeleerdheid. Tot op de dag van vandaag probeer ik in vakliteratuur de belangrijke theologische ontwikkelingen te volgen. Zoals anderen bijvoorbeeld gek zijn op het verzamelen van postzegels uit ons koloniale Nederlands-Indië, zo bezeten ben ik van publicaties van en over godsdienstige trendsetters. Ieder zijn meug!

Mijn reeks bestaat uit drie hoofdstukken. Het eerste gaat over de argumenten van de ‘wereldlijken’ die elke vorm van godsdienstig geloof afwijzen. Het tweede over de godsdienstig ‘rekkelijken’ en het derde over de godsdienstig ‘preciezen’, de groep die achter die verklaring zit. En bij alle drie zal ik proberen aan te geven dat die zelfde ‘smaken’ ook bij andere, niet-godsdienstige discussies spelen. Ook in ons Bathmen!

Piet van der Klis.

Welbeschouwd: gedachtesprongen

Op 19 december stond mijn laatste column in deze krant. Inderdaad bedoeld als afsluiting van mijn reeks van twaalf ‘Gedachtesprongen’. Het onderwerp was wat me bezielde met die serie. Ik noemde twee punten. Signaleren hoe ‘verhalen’ die we vertellen altijd ingekleurd worden door opvattingen, belangen. Vervolgens, het aan de kaak stellen van al te gemakkelijke redeneringen en conclusies. Van allebei gaf ik een voorbeeld. Van de reacties bleef er ééntje wat knagen. Ik zou het me te gemakkelijk hebben gemaakt met de keus van die voorbeelden: te algemeen, zonder enig direct verband met zaken die ook hier speelden. Ik neem de handschoen op en kom dus met een dertiende aflevering! Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: gedachtesprongen

Dit stukje had afgelopen augustus moeten verschijnen in. Als twaalfde en daarmee afsluitende column in deze reeks. Door allerlei omstandigheden kwam het er maar niet van. Desondanks nu toch een poging tot een nette afsluiting. Niet alleen voor deze reeks ‘Gedachtesprongen’, maar waarschijnlijk voor langer. Ik begon deze columns in 2011. Wat wilde ik er mee? In ieder geval meedoen in het publieke debat over zaken die ook vooral Bathmen raakten. Terugkijkend ging het mij vaak om twee dingen. Klik hier voor het hele artikel →

Welbeschouwd: gedachtesprongen

In 1971 signaleerde het National Bureau of Standards van de USA dat de afmetingen van de omvang van borst, taille en heupen van vrouwen aan het toenemen waren. Die gemiddelde afmetingen vormden de grondslag voor de standaardmaten voor de dameskleding. De gehanteerde maten stamden nog uit 1939 en klopten dus eigenlijk niet meer. Om dat probleem op te lossen ging de Amerikaanse kledingindustrie over tot een even simpele als slimme ingreep: de damesmaten werden gewoon allemaal een slagje ruimer gemaakt, zonder de maatnummers zelf te wijzigen. In dit geval kwam de oplossing er dus vrijwel letterlijk op neer dat de bestaande regels wat opgerekt werden om een bepaald belang te dienen. Klik hier voor het hele artikel →