Welbeschouwd
Welbeschouwd: desalniettemin, niettegenstaande (4)
Een korreltje strooizout
Mijn columns gaan bijna altijd over heikele onderwerpen. Dat komt, zoals ik eerder al eens uitlegde, doordat het eigenlijk discussies zijn met mijzelf. Over zaken waarmee ik niet goed raad weet. Waar ik wel opvattingen over heb, maar niet weet of die houdbaar zijn. Ideeën die nog getest moeten op hittebestendigheid. Dáárom schrijf ik.
Welbeschouwd: desalniettemin, niettegenstaande (3)
Hij had nog gelijk ook
Deze aflevering is eigenlijk niet volgens plan. Ik mik op één, hooguit twee columns per maand. Dat is ook zo’n beetje de deal met de redactie van deze krant (BK).
Hij is er weer
In 2012 verscheen ‘Er ist wieder da’, een satirische roman over een wederopstanding van Adolf Hitler. Zo zou je ook deze nieuwe reeks columns kunnen zien: Hij is er weer, terwijl hij al een tijdje verdwenen was. Een beetje verrassend? Ja, ook voor mijzelf. Er waren wat aanleidingen om tóch weer te starten. Allereerst, het begon opnieuw vreselijk te kriebelen. Een haast onbedwingbare schrijfdrang, bijna ziekelijk. Niet-schrijven maakt me dan ongelukkig. Vervolgens, ik wil schrijven voor publiek, hier lezers van de ‘Bathmense Krant’. Wat zit daar achter? In ieder geval een dosis ijdelheid. Immers je vindt dat je anderen kunt lastig vallen met jouw oprispingen. Komt vaker voor, anders hadden we geen dominees, zendelingen of politici. Maar er komt iets bij. Ik wil meedoen in wat heet ‘het maatschappelijk debat’. Dat lukt mij in Bathmen slecht, tenzij via de media. Wat ook meespeelde waren de vaak leuke, spontane reacties die ik zomaar kreeg, nota bene met de opwekking om er vooral toch mee door te gaan! er toch mee door. Voor een beetje ijdeltuit natuurlijk koren op de molen.
Er is nog een derde argument om te starten. Een paar weken geleden werd ik tachtig jaar! Afschuwelijk, het is aftellen geblazen! Wat lijkt het me bijzonder als later tijdens zo’n ernstige vriendenbijeenkomst wordt gezegd: ‘Tot in zijn 80e was hij actief als columnist voor de Bathmense Krant.’
Dat ‘desalniettemin niettegenstaande’ weerspiegelt perfect een onderliggende karaktertrek: twijfel, relativering; mijn handelsmerk. En bedenk, ik verzin (bijna) niks en baseer me altijd op controleerbare bronnen. Zo las ik in ‘de Stentor’: ‘Het Deventer Ziekenhuis (DZ) is een van de eerste ziekenhuizen met een Chief Nursing Officer (CNO)’. Kerntaak blijkt het doorspelen van verpleegkundige bevindingen naar de Raad van Bestuur. Bijvoorbeeld over een toekomst met minder verpleegkundigen die meer en complexere zorg moeten leveren. Dit kan ik nog wel volgen. Tot de vraag komt of de werkvloer er óók zo tegenaan kijkt. Antwoord: ‘Ja, een nieuwe heup of knie is nooit het enige. Daar zit altijd een totale patiënt achter. Misschien heeft de patiënt wel suikerziekte of een klein sociaal netwerk. Dan moeten wij kijken hoe dat moet (…).’
Ik geloof mijn ogen niet. ‘Mijn’ ziekenhuis kende al sinds 1987 een Verpleegkundige Staf. Die kon, nee móést, de Directie/Raad van Bestuur lastig vallen met gevraagde en ongevraagde adviezen! Bovendien sinds 1975 een verpleegkundige in de directie. Waar was DZ in die tijd? En die totále mens achter zo’n nieuwe heup of knie. Wat een arrogantie om die aandacht te annexeren voor verpleegkundigen! Zo’n geïsoleerde knie of heup vind ik alleen in mijn anatomie-atlassen of EHBO-boekjes. Zo’n loshangend gewricht zonder verder lijf bestaat alleen op papier of in de snijzaal. Wat een flauwekul. Ik ken geen arts die zó schraal kijkt. Ik zou me als dokter geschoffeerd voelen door zo’n verpleegkundige hoogmoed. Als je je verhaal niet béter kan vertellen, stop dan als CNO en ga met je handen naar het bed in plaats van de managementtafel.
Welbeschouwd: Ja maar ….. (9)
Seks op bestelling
Het gebeurt me vaker dat ik in het nieuws tegen dingen aanloop die me niet meer loslaten. Die in mijn hoofd blijven hangen omdat ze daar ergens aanhaken aan oude, krachtige herinneringen. Zo verging het mij weer eens met de recente berichtgeving rond een tweetal successen van een wereldwijd fokprogramma voor reuzenpanda’s. Zo bleek dat in een Hongkongse dierentuin de reuzenpanda’s Ying Ying en Le Le eind maart seks met elkaar hebben gehad. Na jaren van vergeefse kunstmatige inseminatie hoopten biologen nu dat Ying Ying nu via de natuurlijke manier zwanger is geraakt van de speciaal daarvoor ingevlogen Le Le. En ook in Ouwehands Dierenpark bleek het raak tussen Wu Wen en Xing Ya en werd begin mei een reuzenpandababy geboren.
Ik stond bij die berichten niet stil. Totdat het een keer ter sprake kwam in een talkshow op de tv. Daar uitten een tweetal vrouwelijk gasten enige deernis met die Hongkongse Ying Ying die min of meer verplicht werd tot seks met een speciaal daarvoor ingevlogen mannetje. Of je dat wel leuk moest vinden.
Welbeschouwd: Ja maar ….. (8)
Arbeit Macht Frei?
De gebouwen op het terrein van het psychiatrisch ziekenhuis ‘Brinkgreven’ in Deventer zijn vernoemd naar grote namen uit de geschiedenis van de psychiatrie. Van Kraepelin tot Pinel en van Conolly tot Querido. En zo was er ook het gebouw met de naam Hermann Simon, bekend als het Gemeenschapshuis, een Cultuurhuus avant la lettre voor de patiënten. De opening vond plaats in 1937 en was een eerbetoon aan de persoon wiens naam dit gebouw ging dragen.
Welbeschouwd: Ja maar ….. (7)
Humor?
Op de valreep besluit ik toch nog een column te schrijven. Ik had plannen voor een vrolijk stukje, maar dat lukt van geen kant. Ik ben dan voor zover ik weet (nog) niet besmet met het coronavirus, maar het heeft me wel in de ban. Ik merk hoe gevoelig ik ben voor de opeenstapeling van onheilstijdingen waaraan maar geen eind lijkt te komen. Ik kan me er niet aan onttrekken en me van de media afkeren. Dat zou me nóg onrustiger maken.
Welbeschouwd: Ja maar….. (6)
Vooral geen vragen!
Twee onderwerpen: mijn geflirt met Waterbedrijf Vitens en een paar opmerkingen bij een bijeenkomst binnen onze protestantse kerk (PKN), eind vorig jaar. Lees verder
Nog een half ei,en toch geen lege dop
Welbeschouwd: Ja, maar ….. (5)
Dit is mijn afsluitende column over die informatieavond ‘Goed sterven’. Een heikel onderwerp, over dood en levenseinde. Zaken die nu om me heen zo onbarmhartig toeslaan. En over betrouwbaarheid, ook altijd gevoelig. Nu over de inbreng van een huisarts over wat op dit vlak kán en mág. Lees verder
Een half ei dat tóch nog goed kwam
Welbeschouwd: Ja, maar …..(4)
Met mijn kleindochter koop ik schouwburgkaartjes voor popgroep K3. Het licht dimt, de gordijnen openen en het toneel blijkt vol te staan met het Rijssens Mannenkoor. Volgens mijn ‘Vitens-model’ (zeg wat je levert; lever wat je zegt; toon aan dát je dat echt leverde) een wanprestatie die terugvordering van kosten zou rechtvaardigen. Verzonnen natuurlijk. Lees verder
Een fijn avondje ‘Dementie’met nasmaak
Welbeschouwd: Ja, maar … (3)
Even bij de les komen. Het zou gaan over ‘kwaliteit’, met Waterbedrijf Vitens als voorbeeld. Samengevat: Vitens (de leverancier) belooft wat, goed water, levert dat (het product) en bewijst dat de kwaliteit goed is (de meting).
Op 13 december 2019 was er een informatieavond van de werkgroep ‘Dementie Vriendelijk Bathmen’ (leverancier). Beloofde informatie voor beter begrip, invoelingsvermogen en omgangsvaardigheid met betrekking tot mensen met dementie. Hoe? Een avondje van 20.00-21.30 uur met een gastspreker (product). Na afloop doel bereikt (meting)? Lees verder
