De bliksem en dan ne knappert

Het weer geet tekèèr in de hèèle wereld. Alle daag’n kump de narighèid via het kiekkäske de huuskamer in. Ie zeet ’t geloat’n an en loat ’t min of meer an oen vuurbiej goan.

Mà dan zundagmiddag. Het lik een onscheuldig bujjke. Mooders is àllèène in huus en begint toch wà zörgelijk te kiek’n. De rèèg’n völt met bäkke teglieke uut de loch. En dan, in één kèèr ne bliksem en ne knappert. Het huus schudt er van. Det was toch wà merakels kort biej. De schrik slöt eur in de beene en biej het naor buut’n kiek’n, zut ze ne vrouwe stoan, ôônder de bèume vuur ’t huus. Zie geet er hen um te zegg’n det ze wal èèm’n binn’n mag schuul’n. Die vrouwe zeg en gebaart echter, det ze drek 112 möt bell’n, umdet eur man is eraakt duur de bliksem. Eur eeg’n telefoon warkt neet meer. Netuurlijk belt ze drek. De buurman kump ôk is kiek’n woer ’t is in esloane en zut ’t slachtoffer, half liggend, half zitt’nd tèèg’n ne bôôm. Hij is neet biej kennis. De vrouwe gif de telefoon oaver an de buurman en dan begint het ritueel. Noa een paar tikjes tèèg’n de wange, kump de man al hoostend tut lèèm’n. Biej ôôns en de buur’n is de stroom of e sloane Biej de oaverbuur’n vlèug’n de vonk’n zelfs uut de meterkaste. Die markt nog èèm’n niks van het drama buut’n. Binn’n de kortste kèèr’n steet de zeek’nwaag’n vuur de duure, evolgd duur ne tweed’n en twei plietsiewaag’ns. Het is in één kèèr akelig drôk vuur de duure. De ambulancebreurs nemt de buurman het wark uut hàànne. Van alle kàànt’n stroomt de lèu touw. En dan lawaai in de lôch. Op nog gen honderd meter lààndt ne trauma helicopter.Den dokter snelt noar het slachtoffer in de zeek’nwaag’n. Mooder zit inmiddels vuur ’t raam noar te trill’n, van alle schrik en spanning. Uur’n later veult ze nog den slag in de beene. Hèinig an wördt het wier röstig. Hôôge in de bôôm zeej’, noa wiej annemt, de spoor’n van de bliksem. De zeek’nwaag’n hef de man vervoerd noar Dèimter. Noe mà hopp’n dat det àmoa wier good kump. Inmiddels is ‘t wier röstig as altied op Nagelvoortsdrèèj.