De herdertjes lagg’n biej Battem

Zie lagg’n in het Battemse veeld. Zie past op de scheuipkes. Ne grôôte kudde is ’t neet. Oaverdag tel ie der mà tweie. Zie hadd’n zich lekker uut de wind eleg. Het is starvenskôôld. Een normaal mèènse zôl deepe in ’n jas weg duuk’n en rap de warme kachel opzeuk’n. Wiej zit inmiddels in december.

Sunterkloas hef ’t bekekk’n en viert zien verjeuirdag an de costa del sol. Hij löt ôôns achter in de Battemse winter. Geveulstemperatuur’n ôônder nulle. De Battemse voetballers hebt à wier het lèudje eleg. De Nederlàànders, zie zit nog in het toernooi, bint, volgens de kenners nog slechter, mà wà de eenigsten, diet nog möt zwèèt’n in den starvensheet’n zààndbak. Zie meugt antrèè tèèg’n Argentinië. Gen schàànne àj’ der dan uutvleegt, mà met een betje mazzel, kômt ze broen verbràànd noar huus. De buur’n dèud’n het better. Die ligt noe al met ne kater van de glühwein ôônder ’n karsbôôm. Èèm’n trugge noar de herdertjes, die könt zich nog een betje opwarm’n an het hooltvèur, doar in het Battemse veeld. Medelied’n möj’ hemm’n met de suldoat’n, veer weg in ’t Ôôst’n. Möj’ oe vuurstell’n, acht groad’n vörs en dan dag en nach, kroep’n duur de modder, in die onèinige lange, deepe, ieskôôle en dôôdelijke lôôpgraam’n. Àj’ het hèufd net iets boam’n het mèèiveeld uutstekt, vleegt oe de kôôgels um de oor’n. Wat een narighèid en deepe ellende. Woerumme? Ie schrikt wakker. Het is te hopp’n det de heilige sterre doar zien wark dut. Ôônze herdertjes meugt zich gelukkig priez’n in het Battemse veeld en wiej meugt à hèèmoa neet klaag’n, àj’ noadèènkt oaver het grôôte verlees van al die jonge mèèns’nlèèm’ns. Ieder lèèm’n is ter eene te völle. Pakt mekaa biej de hàànd. Met zien all’n, op noar de Karsdaag’n. Met mekaa de engeltjes heur’n zing’n, mà dan wal op disse wereld, woer wiej ôôns drôk maakt oaver stikstof, terwiel ze op een paar uur vleeg’n, alles kapot scheet en mekaa noar het lèèm’n stoat.