Det is eaven wennen

Sjonge, jonge, eaven ne frissen neuze halen. Eaven ne trad um het huus hen. Nog gen schneevlokke an de lôch. Kump mie doar toch ne wagen anjagen. Volop in de zwaailechten. Nog net konnen wie ne stap trugge doon, de sloot in. De pekkel worden oaver de volle breedte van de weg gespoten, net neet bie ons oaver de schoone. In stomme verwondering zag ie ze, in volle vaart, de bochte umme goan.

De vrouwe zei nog dat er gelukkig gen keerls meer achterop stonden um te streuien. Noh, die waren der met disse snelheid, geheid van of geweait en de weg die was met de schuppe hooguut um de viefentwintig meter hier en doar geraakt. Gelukkig geet det noe allemoale völle better. Met de snelheid van tegenswoorig kunt ze, veurdet de schnee noar beneden kump, heel Battum al wal gestreuit hebben. Tenminste de deurgoande wegen. Wie mot disse keerls doarveur bedanken. Echter een paar uur later zat e wie allemoale met dezelfde gladdigheid. Het witte gold kwam met bakken teglieke uut de lôch en oaveral zag ie de mensen, in meer of mindere moate, genieten. Hier en doar gungen ze met de slee noar beneden, anderen scheuiven met de auto de sloot in. Het is winter in ons landje en de kortste dag mot nog kommen. As dit een veurteken is, dan kunne wie de borste nat maken. Niet meer die lange ritten noar de schnee, maar Langlaufen in de Apenhuuze of gewoon lekker rond dwalen deur het Dorther Bos. Mensen geniet er van , het is vaake mar eaven en dan is het weer veurbie. Klagen helpt neet, lekker der op uut en zwaaien noar de streuiwagens. Zie doot eur wark, op die glad wordende wegen, veur ons allemoale en det is eaven wennen.