Een hardnekkig virus

Sinds kort trekt er een hardnekkig virus deur het Battemse. De Windbuule en de Rikkepeuiltjes bint wier an het woord. Op verjeuirdagen, brulften en bie andere geleagenheden, oaveral heur ie hetzelfde, wat is de Batumse revue wier onmeunig mooi. Ie lacht oe iedere keer te pletter. Gen wonder det de kaartjes as warme breudjes oaver de teunbanke goat. Ie mot er heel rap bie weazen, anders moet ie weer twee joar wachten op de volgende editie.De Battumse revue, een begrip tut veer in den umtrek, met ne heele lange veurgeschiedenis. Noe bin ik gen geschiedkundige, mar in de joaren zestig van de veurige eeuw zat ik al te kieken noar de ABS revue, de veurloper van het gebuuren van vandaage an de den dag. De gimmestiek kwam nog op met marsmuziek en de helden uut die tied, Jan Leijenaar en Frits Volkers, vergaapten zich, net as wiej, an twei deerntjes in badpak op het strand van Scheveningen. In die tied zung Jan van Battum al, ‘Aj’ boer bint heij’ neet völ te vertellen.” Det is in al die joaren niks veranderd, de spöllers wal en het virus is alleene maar starker geworden. Hef Marius de lach nog an de konte hangen? Wie goat het zeen. De kaarten bint binnen en wie verheugt ons met oele op de gebuurtenissen bie de Rikkepeultjes en de Windbuule. Maar neet alleene doarumme, ook de zang, dans en muziek bint in al die joaren met egreuit met de kwaliteit van disse hechte groep spöllers en medewarkers. In alle röste, eaven weg uut de wereld van Trump, scheetpertieën en narigheid, gewoon lekker preuven van de gebuurtenissen in de Steege in Battum. De Battemse Revue mot ie hebben ezeene, anders köj’ der neet oaver met proaten.