En dan begint ’t te rèèng’n

Ie lôôpt um ’t huus hen. Alles steet er nog môôi biej. Àj’ uut de wind zit, köj’ à lekker buut’n wèèr. De plantjes scheet de grôônd uut. Ie markt det ‘t ’s oamds nog froai snel keulder wördt. De strakke noord’nwind blif anhôôld’n. Toch köw we alle daag’n geniet’n van de zunne.

Het heult mar an en dan begint ’t geklaag in de kràànt’n. Drèugte en de vuurspelling’n blieft môôi weer gèèm’n. De èèrste boer’n hebt ’t in de smiez’n en begint het gemèèide gröslàànd te bewark’n met ne sproeier. Zelf zeej’ det de èèrste plantjes de köppe loat hang’n en ie zet de slange op de drèugste stukskes. Ôôndertuss’n blif ’t angenaam buut’nweer. In wat deel’n van t làànd is ’t zô drèuge, det er gen water meer mag word’n onttrökk’n an de grôônd. Det is ’t tèèk’n um de sproei installaties volop an te zett’n. Zôl alles nog wark’n? De motor zit vaste, mà met een paar good gemikte slaag’n, schöt e lös. Gelukkig, noe het slang’nwark een klein betje inspuit’n met vloeibaar vet en een half uur later kump het èèrste dôônkerbroene water uut de grôônd. Het duurt mar èèm’n en dan hef ’t de normale kluur. Èèrs mà neet te dichte an ‘t huus. Ie heurt het grös en de bèume in de hàànne klapp’n. De aardbei’nplàànt’n en de rabarber greuit er zichbaar van. Lekker toch. Geniet’n van al het nieje greun en vuural, ’t môôie weer, mà de drèugte heult an. De opwarming van ôônz’n aardkloot is wier ôônderwarp van gesprek. Ie möt tèègels uut ’n hof haal’n , want dan kan ’t water better weg. Het water in de bekke blif hôôge. De stuw’n wordt angstvallig dichte heul’n. Het môôie weer verveelt niks en de terrass’n zit lekker vol. Wiej blieft klaag’n, de eerpel hebt water nèurig, ààns is de patates straks neet meer te betaal’n. Dan kump de verlössing. Noa wekk’n wördt er eindelijk reèg’n vuurspelt. Wiej hebt ôônze zinne. Èèrs dröppelt het nog een betje, mar een dag later, zô of en touw ne stortbujje. De temperatuur geet hard ôônderuut en doar zit ie dan te kiek’n. Het verveelt à rap ie bint bliej met iedere verbettering. Ie stekt de neuze um de duure hen, brrr, neet arg angenaam en dan begint ’t wier te rèèng’n. Zô heiw we altied wat te klaag’n.