Heb iele det ôk?

Ie ontkomt er neet an. ’S Oamds laate riej’ op huus an noa, wier ne môôi’n harfsdag. Röstig harfsweer, iets te röstig. Wiej möt oppass’n daw we neet zô van de noazommer de winter in duukelt. Sjonge jonge, wat duuster. As de moane zich èèm’n löt zeen kiek oaver ne grieze dekk’n de wèid’ns in.

Oppass’n, want weg is die moane en ie riedt in één kèèr mill’n in die grieze massa. Ie kômt in de drèumwereld van de harfs. Het löt oe neet meer lös. Éénmoa biej huus zeej wier die wôll’n dekk’n, boam’n de wèire. Hé wat is det, zweeft doar nen haaz’n boam’n de mist? Haaz’n, zie hebt ne zwoare tied . Doar schient ne hèèle besmettelijke zeekte duur haaz’nlàànd te goan. Zie valt biej buskes umme. Ligg’n loat’n en neet meer scheet’n, um der van ’t vuurjoar nog een paar oaver te hôôld’n. Harfstied, de natuur leg zich te röste. Nog ne moand en alles zut er dôôds en kaal uut. Een leste blik noar buut’n. Zeej’ doar noe warkelijk de witte wieve oaver het veeld hen dààns’n. Netuurlijk, àj’ ’t mà wilt zeen, dan bint ze der. Is doar noe ôk nog ne gleuiende pompoene. Het kan mà zo. Het is bienoa Hallowien. Gauw noar binn’n, het trekt à vinnig kôôld op. Lekker die warme kachel. Nog èèm’n het late journaal der op en ie bint wier op de hèugte van alle narighèid in de wereld. Neet vergett’n um de klokke ’n uur trugge te zett’n. Het is duudelijk, de zommer is vuurbiej en de wintertied zörgt er vuur det ‘t ’s oamds nog eerder duuster is. Och, en ôk det hef wà wier wat. Ie zeukt het berre op en beseft dàj’ dàànkbaar möt weer vuur, à wier ne môôi’n gezôônd’n dag. Ie beseft dat det neet vanzelfsprekkend is en mà zô umme kan sloan. Lekker de ôôg’n dichte. Ie zeet wier die lapp’ndekk’n boam’n de wèire, den haaz’n dent oe welterust’n zeg en de witte wieve diet oaver de veeld’n dàànst. Hèinig pakt oe de sloap. Wat gleuit doar in ’t duuster? Welterust’n.