Hermien

Het is toch wat, zo maar op zien olde dag krig Herman van de Ossekop ne kouw noar zich verneumd. Joarenlang ging het beesje deur het leaven as Joke 18. Net op het moment det ze de wagen in mos, um het tijdelijke veur het eeuwige te verwisselen, nemp ze de kuierlatten.Sinds die tied zwarft ze as Hermien rond in de bossen bie Lettele, in het Oostermoat. Heel verstandig want noe mag Hermien , at ze gezond blif, nog joarenlang rond loopen in een verzörgingshuus. In diezelfde buurte, an de andere kante van de weg leeft Jan en Marietje Olden al joarenlang met mekaa op het Hemeltje. Zie goat er met stoppen met eur biologische boerenbedrief en op den duur zölt ze die bezundere plaatse, de olde pachtboerdieje “t Hemeltje”, noa drei generaties en 160 joar, achter zich loaten. Het is neet anders, ie vroagt oe of wat er oaver een joar of wat op diezelfde plaatse wont. Gelukkig goat Jan en Marietje neet vuurgood noar het verzörgingshuus, maar is de gezondheid nog good genog veur een woning in het Battemse. De tied , ie holt het niet teegen. Leef en leed wördt er gedeeld en sommige dinge nem ie met op oen’n veerderen leavensweg. As ie trugge kiekt is het nog helemoal neet zo lange eleene det zowel Herman as Jan de op de dansvloere waren te vinden bie Boode. Jan zag ie van veerten al dansen, in det kleine zaaltje bie Boode. Hij had altied de hand hooge in de loch en drukten zien Marietje stevig tegen zich an. Met Herman heb ik wal is ne salto emaakt boaven van het toneel, dwars deur ne toafel hen. Het bint herinneringen diej’ metnemt op oen leavenspad.