Ie könt alles maak’n, mà det wil neet zegg’n det het good is

Wat een wieshèid. Het zett’n miej an ’t dèènk’n. Ie hooft neet zelf meer te melk’n. Ie hooft gen grös meer te mèèj’n. Ie zit op oen trekkertje en doar geet ’t hen. Alles geet vanzelf. Ie maakt mar ne drone en knupt er een bummeke ôônder en hup doar geet e.

Het wördt àmoa makkelijk emaakt. Gung de ôôle generatie nog in een uur of twei goans noar Dèimter of Zutphen. Ie stapt in de auto en huppekee, èèm’n later stoaj’ in het hartje van de stad. At ze in Amerika de wind loat goan, heur we ’t ’s oamds op de tillevisie. Zô kriej’ de narighèid van de hèèle wereld met op de bagagedrèèger. Vuur miej zit de klèine dèèrne. Wat een vedreet. De favoriete knuffel, bienoa net zo ôôld at det ze zelf is, hef ’t begèèm’n. Het schoemplastiek häängk ter ôônderuut. Gen probleem, oma pakt de stopnoale, droad ter in en tien minuut’n later is alles wier binn’nboord. Een glunderend gezichte, èèm’n later lig de poppe, vergett’n op de bàànke. Zie is à wier met wat ààns bèèzig. De wereld is roazend. Wiej zeet alles op ôôns kiekkäske. Zat ie vrogger röstig vuur ’t huus en kwam der zô of en touw een peerd en waag’n vuurbiej, noe schrik oe de klaplazerus duur ne joekel van ne gierwaag’n. De mest möt op ’t làànd. Tied is geeld. Het möt àmoa snel, snel, snel. ’N zèiz’n en ’n zich bint in eruilt vuur onmeunige grôôte mechien’n. Gung de keerls vrogger daag’n hen grös mèèi’n, noe roast er straks wier ne groôt’n trekker oaver ’t làànd en een half uur later lig ter een paar bunder gemèèid biej. De poppe is emaakt. “As opa de ingewàànd’n der zo uut had hang’n, was ter niks meer an te doon ewes.” “Opa, alles is te maak’n, mà det wil neet zegg’n det het good is.” Ie vroagt oe of, woerumme of de meèns’n zich toch zô drôk maakt. De vèugeltjes maakt nog altied hetzelfde nöske à vuur honderd joar trugge.