Laffe hette

Vuur ne wekke of wat trugge zatte wiej nog deepe in de maaiem. Àj’ een èineke de wèire in leup’n, zakk’n ie weg in de zôômpige grôônd. Noe möj’ van armood de sproeiers van stal haal’n, ààns hoal ie gen sprietje grös oaver.

Netuurlijk, ie bint bliej met die lekkere zommerse daag’n, mar één en dartig groad’n, goat er mar an stoan. Àj’ van binn’n kômt, is ’t net of ze oe met ne moker vuur kop sloat. De spuite is rap an eslött’n en ie zeukt de schaa en een betje wind op. Gelukkig gen drèug hèui vandaage. De gedacht’n nemt oe met noa joar’n trugge.
À vrog gung ie met opa noar ’t brook. Het heui môs nog één kèèr e kèèrt word’n en dan kon het op de waag’n noar huus hen. De kôôle koffie nam e met in ne flesse en den gung an ‘n töuw in de waterkolk. Ôk wiej dèud’n ôôns beste um ’t hèui met de vörke te kèèr’n. Een paar uur later kwamm’n moo en opoe um ’t in rill’n te hark’n. Stillekes nam ie ne slôk van de kôôle koffie. ’S middags môs het heui op de waag’n. Netuurlijk waw we van de pertië en zat e wiej biej vaa vuur op de bok te steuitern. Hèui laad’n, niks baaltjes, gewoon lös. De buurman stök an en vaa vliej’n as ne waar’n bouwmèister het lösse hèui op de waag’n. Ie môgg’n het peerd anvèur’n. Opoe en moo wadd’n an ‘t noahark’n. Gen sprietje môch ter verleuir’n goan. Het vôôr was elaad’n en de keerls trökk’n met mekaar de wèèsbôôm der oaver hen. Met drei, vèèr man höng’n ze in de töuwe en dan gung ’t duur ’t mennegat op huus an. Het argste môs dan nog kômm’n. Het hèui môs op ’n balk’n. Sjonge jonge, wat een hette doar boam’n in de haanebalk’n. Het zwèèt gutst’n oe met streuiltjes van de kop of en ie wadd’n bliej àj’ wier weg kônn’n uut die moordende hette.
Doar geet ne trekker duur de wèire. Het grös is gistern e mèèjt en vandaage vindt ’t zien weg noar huus hen. Fluitend zit de jonge boer op de bok. De tied’n bint veràànderd. Loaw we de spuite mar is verzett’n.