Loo

Wie kwammen vanuut het Holtense, deur het zand en gungen, noa de Pothaarsbrugge, het onbekende tegemood. Noar ne langen rit deur het bos en het venne, met hier en doar een boerderieje. Gen zwembad gen bungalows, gewoon bos, struuken en opgoand holt en dan, noa ne scharpen boch, zag ie het in de veerte liggen, Loo.Det wil zeggen ie zaggen de uutspanning van Bolink. De rest van det kleine pleitske lag verstopt tussen de hoog opgoande beume. Lang geleden, vier winkels, twee cafees en de schoole. Het meest opvallende bedrief was van de Bolinks. Ne melzaak, kruudeniersbedrief, een cafee, met ne ijsbak veur de deure. Veur ons was alleene de ijsbak nog maar belangriek. De olde vrouw Bolink verkoch ons een ijsje van een dubbeltje. Later worden det wal anders. Jan en Gepke hadden de zaak oaver genömmen. Doar was ne grote zaal woet eens in de zovölle tied dansen was. Wie hebt doar gevochten, leef gehad, maar veural, völle wille gemaakt. Wie hebt er brulften gevierd, nog met Schot Hendrik Jan en Kuuper Jänske. Wie bint de Bolinks gevolgd noar het zwembad. Allemoale lang vervleuigen tieden. Van de wekke mos ik doar an denken, toen ik heurden det Gepke uut de tied was. Ne bezundere vrouwe diet met Jan hef e lèèft in het harte van Loo. Loo, noe nog met nog eene horeca geleagenheid. Loo, vechtend veur zien schoole. Brulften wordt er neet meer gegeven. De smid is al lange weg en de kleerwinkel, woet alles zo netjes lag, beheurt ook tut een veer verleden. Een biertje met de karmse, op het “terras” bie tante Heintje, het is neet meer. De tieden bint veranderd, de gedachten nemt wie met ons met. Één dinge is ter nog altied, de gemeenschapszin en det geeft wie deur an de volgende generaties.