Ne bezundern dag

Moanden heij’ der noar uut ekekk’n. Al die vuurbereiding’n. Ie hebt oe een niej pak an loat’n mett’n. Sjonge jonge wat een wark. en dan zit ie vuur één kèèr wier met oe drei’n an toafel. De zönne wol vanuut zien ooldershuus trouw’n. De tied geet met oe op de löppe. De kapper en de fotograaf an huus.

Ie hebt oe zelf in het angemett’n pak ehijst. Mooders is ter net op tied wier van de kapper. Iedereene zut er gelikt uut. De gast’n stroomt binn’n en de buur’n zörgt vuur koffie met krint’nstoete. De tied vlug, op noar de bruid. Netuurlijk wördt er emeut, det loat de noabers zich neet ontnemm’n. De bruid is wakker, de trouwerieje kan duur goan. Net noa de middag zegt ze ja tèèg’n mekaa en köw we an de bruidstaarte beginn’n. Ie valt van de taarte in de receptie en dan möj’ het diner nog noar binn’n wark’n. Honger en dörs is ter neet, toch loaj’ oe verleid’n duur al det lekkere ett’n. De tied steet neet stille, op noar de eestzaal. Wat een volk en wat een schik. Nen ôôlderwetse brulfte met niejderwetse muziek. Veer noa twaalme klinkt de leste versjes, het Sallandlied en het Markelse volkslied. De lèu loat zich nog één moal heur’n, you never walk alone. De feestgangers zeukt eur’n weg noar huus. Het wördt stille, in ne roes goaj’ zelf ôk op huus an. Èèm’n schrik, ôônz’n chauffeur struukelt. Gelukkig het löp amoa good of. Vuur ’t zelfde geeld stoaj’ mill’n in ’n nach in ’t zeek’nhuus te kiek’n. Noe val ie as een blok in sloap, um ’n ààndern männ’n in ne roes wakker te word’n. Het zit er op, wat ne lang’n dag. Biej ne kômme koffie loaj’ het àmoa de revue nog is passèèr’n. Hemelvaartsdag, uutröst’n. Het is àmoa onwarkelijk. Het dauwtrapp’n stel ie uut tut Pinkstern. Bezundere daag’n, zie vleegt vuurbiej, mar ie könt er met plezèèr op trugge kiek’n. Het zundagse pak häänk an ’n spieker te wacht’n. Woerop? De tied zal ’t leer’n.