Opa mag ik ôk ne kèèr

Het dut oe good at zô’n dèèrntje met de gedacht’n rôônd löp, um ôk ne kèèr een verhaaltje te schriem’n vuur de kràànte. Det mag en zie begint drek. Noe möj’ wèèt;n det ze nog à ongeduurig is, dus een kwattèèr later stund ‘t eur neet hèèmoal an en vleuig het pepier duur de kamer. Ie raapt ’t röstig op en zeet det ze een verhaal hef e schrèèm’n oaver eur hunneke.

Zie is ter bezörgd oaver det het beesje ’s nachts hèèmoal allèène in het duuster lig. Die kindergedacht’n nemt het verhaal oaver en ie beseft hoe stark of die hars’nspinsels bint. Zèumtig joar trugge in de tied en ie denkt trugge an de hunnekes biej de opa’s, Nellie en Trixie. Nellie, echt een hunneke vuur de jacht. Een leef beesje, strak in ’t vel en zô of en touw brach e een knientje met vuur zien baasje. Den was ter wies met en het knientje stun ne dag later op ‘t menu. Ie könt oe hoaste neet vuurstell’n, det zôiets vandaage an ’n dag nog gebuurd. In die joar’n vieftig vunne wiej det hèèl gewoon, alhoewà de jachtopziener der iets meer meuite met had. Opa wörd’n der neet ààns van. Trixie was van een hèèl àànder kaliber. Gen jachthôônd, mà nog ech een beesje den wiej rèègelmoatig vuur de bokk’nkoare hadd’n. Noe zôl det vall’n in de catogerie dierenbeul’n, mà wiej hadd’n der altied onmeunig völle schik umme. Wiej wadd’n onwies wies met die bèire hunnekes, zo wies, dàj’ noa al die joar’n nog precies wèèt woer ze bint begrèèm’n. Het dut oe good det de klèine deerne zô begoane is met eur ’n hôônd. Zie kan nog joar’n met, mà ôôit zal ze, normaal gesprökk’n, ofschèid mönn’n nemm’n van die èèrste fase in eur lèèm’n. De zörg’n um de eenzame nacht’n van eur leevelingsdèèr. Zörg’n diet er umme goat in die kinderhèufkes. Dèènkt er neet te makkelijk oaver! Gelukkig was het disse kèèr Zwarte Piet, diet biej de schorssteen zat te rommeln. Det zal noe vuur èèrs wà vuurbiej wèèr en könt de klèine deerne en eur hunneke röstig sloap’n. Noe mà hopp’n det ze tevrèine is met eur verhaal.