Opa, wiej’ mie nog een verhaaltje vertell’n?

Geneuglijk lig de klèine deerne biej opa en oma ôônder de dekkens. Vakààntie, een paar daage legèèr’n en dan möj’ der an gelèum’n. Opa zöw we een paar pötjes pest’n en joa heur, noa een kwattèèr vleegt de kaart’n duur de kamer. Botter kèèse en eier, opa lacht en het jumbobeukske geet tenôônder. Èèm’n later is alles wier vergett’n.

En dan noe het verhaaltje. Vanôônder de dekk’n, dèènk ie trugge an de tied dàj zelf zô ôôld wadd’n. Nen eeuwighèid elèène, àj’ noar ’t huuske hen mônn’n. “Opa wat is een huuske?” Ie legt uut det er nog gen wc was die duur konn’n trekk’n. Ie beschrieft de wandeling, vanuut de sloapkamer, duur de kamer en ’n gàànk en dan oaver de drekkerige delle, op blôôte veute, noar ’t huuske. Op een hoolt’n schavotje zit ie dan zôônder wc pepier. Nee, det wörd’n nog edoane met de kràànte van ne wekke trugge. Zie begrip ter niks van. Ôk lekker ôônder douche goan of in bad, was ter neet biej. Warm water uut de kraane, verget ‘t, wat zeg ik, wiej hadd’n èèrs allèène mà water uut de putte. In latere joar’n, één kraantje in ’t hèèle huus, met allèène kôôld water. Ne kettel water op het butagas en den wörd’n, biej het ieskôôle water, in een teiltje egôôit en doar kon ie oe, één kèèr in de wekke, in wass’n. Één teiltje vuur àmoa. Noa die wasbuurt’n was het water ech gries van smeerighèid. Det wadd’n nog is tied’n. Alle wekke um ’t huus hen hark’n. Möj’ oe vuurstell’n, nargens hardigheid, allèène vuur ’t huus van die ôôle klinkertjes en de rest àmoa zàànd. Zundags lèèr ’t er altied angeharkt biej. Het leefste dèè we det biej opoe, want dan krèèj’ steevaste ne dikke plakke kooke. De klèine meid lustert vol andach en ongelèuf. Ie könt ’t oezelf ôk neet meer vuurstell’n, dàj’ nog wier trugge möt noar die tied. Loaw we hopp’n van neet. Ie drèèit de kraane lös en ie hebt warm water in bad of vuur de thèè. “Opa zöw we goan ontbijt’n?” “De’s good, dan zal ik oe een ei bakk’n.” Éém’n later zit ze te smikkeln van de stoete met ’n gebakk’n ei. Goold’n tied’n.