Philips, Nollen, Admiraal…

Stoete etten doot wie allemoal. “Haalt mie eaven de bestelling van de bakker.” Netuurlijk dooj’ det. Onderweg kreeg ik schrik van mien leaven. Een eulder wiefke stun met ne rollator, zo maar wezenloos te kieken, bie ons op de dreij. Zôl ze dementerend weazen dach ik nog en wol eur de weg oaver helpen.Toen pas had ik in de gaten det het een Sarah was, onderweg noar al die vieftig joarigen. Allemoale gefeliciteerd, dat ie noe an de verkeerde kante van de vieftig zit, maar ondanks det, vuur iedereene nog völle joaren der bie. Eénmoal bie de bakker kon ik achteran in de riege ansluuten. “Bint de zegeltjes nog geldig?” Netjes worden der uutgelegd det ze neet meer geldig waren en det ie in plaats doarvan korting kregen. Noa det ik den uutleg meerdere keren had geheurd was ik an de beurte. Ik heb maar neet meer gevroagd of de zegeltjes nog geldig waren en kon doarduur vlot met miene bestelling op huus an. Een niej stempeltje rieker en de bosschôp det ik de volgende keer admiraal kon bestellen. Det berich heb ik netjes oavergebracht. Onderweg noar huus hen kwam ik Sarah ook nog weer tegen. Zie had eur weg gevunden. Met de stoete in de hand bedacht ik mie det het toch wal onmeunig fijn is det wie in ons Battem toch nog ne warme bakker hoold. Gewoon vreindelijk, de tied nemmend um alles uut te leggen en bie het betalen wordt oe nog een lekker koekje angeboden. Vanof disse kante, alle Sarahs, nogmaals gefilsteert en veur iedereene diet niejsgierig is, op noar Bakker Nollen vuur de Admiraal. De olde zegeltjes bint echt niks meer weert. Vroagt er niet meer noar, dan bin ie allemoale sneller an de buurte.