Respekt

Het weer verandert. Het vuurjoar hangt in de loch. Ie zeet ze weer langs koppeln. Neust de schooljeugd, de fietsers, de racers en de wandelaars. Vuural motoren wilt de gaspiepe nog wal is lös trekken at ze het rechte einne op goat. Het bint neet beeste diet vuur de eerste keer de weide in meugt. Zie loat oe achter in ne loch van benzine. Zo hef een ieder zien plezeer. Doar bint ôk vaste passanten. Alle morgens komt ze langs.Netjes in de pas um an de dagelijkse beweging te kommen. Niks bezunders, mar één keer in de zovölle tied gebuurt er iets geks. Ie zeet eur kommen. Wat is det noe? Iedere keer duk ze weg. At ze dichter bie kump, zeej’ het pas. Zie hef ne grooten plestieken zak op de rugge en um de zovölle meter duk ze de sloot in um eaven later wier op te duuken. In den zak geet het ofval, wat wie met mekaar hebt loaten slingeren. Halverwege eur dagelijkse tochtje hef ze al bes wat bie mekaar ezoch. Gelukkig is het neet zwoar, maar ieder stukske ofval is ter eene te völle. Noe zölt er vaste meer leu weer diet det doot en vuur al disse mensen nem ik het petje of. In disse tied van vervuiling, oaveral op dissen mooien aardkloot, is het good um oe eeg’n streuitje schoone te holden. Het is te gek um lös te lopen as ie zeet hoevölle ofval of wie allemoale met mekaar produceert. Mangs krieg ie het geveul det er meer plestiek in de ofval geet, as ofwasse in de mechiene. Hooge tied um doar op te goan letten. Allemoal een paar stukskes minder en ie warkt al met an een schoner milieu. Allemoal, de rommel neet van oe ofgooien en onze barmen wordt een stuk schoner. Makkelijk edoane, nog makkelijker ezeg, àmoal een betje minder en gen rotzooi langs de weg.