Saam’n, met mekaa
Met mekaare zeej’ ze kuiern, hèinig, met ne kalmen gàànk.
In kinderôôgen, ôôlde mèènskes, al eur hèèle leaven làànk.
Duustere schaduuw’n, lange elèène, woer wiej noe nog van verhaald,
Röstig wacht’nd op de daage, det ze zelf wörd’n op ehaalt.
Zô goat alle generaties, mangs geet het hèèl onverwacht.
Oavervall’n, nôôit meer saam’n, genne meer, diet tèèng’n oe lacht.
Vaake bint de kinderjoar’n, onbezörgd, zôônder verdreet.
Onscheuldig leeve kinderèugjes, zeet den grôôten armood neet.
Kinder, met mekaa noar schoole, iedern männ’n saam’n, hàànd in hàànd.
Eur hèèle leaven zal het blieven, den stèèvigen vertrouwensbàànd.
Zie greuit op, ne glaaz’n wereld, dèènkt det alles zô zal bliem’n.
Of en touw knapt er een stukske, het dut de kinderziel verstiem’n.
Duustere daage en gedacht’n, völle wille, mangs verdreet.
Ie zeet die kleintjes grötter word’n, ie markt neet det de tied vergeet.
Eindelijk, neet meer noar schoole, met mekaa op vriejerspad.
Met mekaa de ringe wisseln, vereeuwigd op een albumblad.
Zeukend goat ze saam’n veerder, weg van ‘t vertrouwde ooldershuus.
Op eeg’n beene, lèèm’n in vriejheid, met mekaa noar ’t nieje thuus.
Met het stieg’n van de joar’n, zeej’ toch alles net wat ààns.
Goat neet biej de pakken neer zitt’n, het halve glas vol, is ne kààns.
Blieft geniet’n van môôie dinge, met mekaar, in lief en leed.
Gedèènkt de joaren diet vervleug’n bint, dan zöj’ zeen det ’t better geet.
Altied met mekaa vedan goan, dan blif de cirkel eeuwig rôônd.
Ôôit zal de tied ôôns uut de tied breng’n, tut zô lange, blieft gezôônd.