’t zwarte schoap

Fluitje van ne cent

Wie zaten al bie de leste viere, fluitje van ne cent. Eaven langs Tsjechië en Denemarken, en de halve finales waren binnen bereik. Groot was de onnuchtering. Oranje moest deepe deur het stof, twee-nulle an de bokse. Een vernederend verlees en nen enkele reize noar Schiphol. Gelukkig waren der andere Nederlandse helden en klunk neet alleene het Wilhelmus in Boedapest. In Oostenrijk gung Verstappen veur de zovölste keer met de eere strieken. Wie vindt het al bienoa een fluitje van ne cent at onze Max op het heugste treedje steet en zelfs an de leiding geet in het klassement. Volgende wekke mag hij al weer an de bak, dus de oranje juichsjaals nog niet in de kaste maar zundag metnemmen noar het terras veur onze Max. Het eene heugtepunt was nog niet gewest of het andere stund te gebeuren op de Muur van Bretagne. Ja noe geet het in één keer oaver wielrennen. Twee keer mosten de renners in de Tour de France den bult op. De eerste keer, zo maar ne demarrage. Wie was den gek? Hij moest nog een rondje! Hopeloos, boavenop bleef hij de anderen nog net veur. Had Van der Poel ziene hand oaverspöld? Met de gedachten an zien opa, ging hij op in de het koppeltje renners, diet met mekaa an de ofdaling begunnen. Een kwarteer later, denzelfden bult as slotklim. In een moordend tempo gung het noar boaven. Links en rechts demarrages en dan in één keer, doar is hij weer, Matthieu van der Poel. As een bliksemflits trekt hij achter de vluchters an en nog gekker, hij trek deur. De man diet ne dag eerder nog moest passen, trök alle registers los. Hij pakten de ritoaverwinning, de bergtrui en de gele trui, de trui den opa Poulidor nooit had meugen dragen. Het allerheugste, de gele trui in de Tour de France. Met de gedacht’n an zien opa gung hij zegevierend oaver de finish. Een fluitje van ne cent? Nee, ne wereldprestatie, woet ze oaver twintig joar nog oaver proat.