Tegenslag en gulzigheid

Ik veulen mie onmachtig. Ik veulen mie vergetachtig. De slöttel van de auto was nargens te vinden. Hoe kon det noe? Ik wuste hoaste zeker dat ik hem in de bokse had edoane. Alles noar gezocht, nargens te vinden. Dan maar de reverveslöttel. Den deed het neet. De batterieje leuig. Hoe kon det noe, nog nooit gebruukt.Wie konden niet langer wachten, de verjeuirdag wachten op ons. Het worden heelemoale niks. De heele middag prakkezeren, woet den slöttel toch kon weazen. Eenmoal wier thuus, opniejs zeuken. Hij bleef spoorloos. Dan maar noar de garage um de resevesleutel te loaten maken. Bie de garage in één keer telefoon. De slöttel was trugge vunden in de wasmande. Wat een opluchting. Nieje batterieje in de reserveslöttel en weer op huus an. Gelukkig den deud het ook weer. Het was een pak van mien harte. Alles weer trechte, maar doar was nog meer tegenslag. De kleine jonge had zien tand er uut. Noe is det op zich neet zo biezunder as ie zeuven bint. Het ongelukkige was det hij zien tandje met boterham en al noar binnen had gewarkt. Noe wil zo iets der bes wier of kommen, maar ie moet dan wal strak controleren. De pech was, det de grote bosschop net kwam toen hij bie ons logeren. Veur zukke fijne karweitjes kump opa altied in beeld en jawel heur, noar vief minuten zeven, kwam het tandje uut den hoogen hood, det wil zeggen de zeeve. De jonge was nog bliejer met zien tandje as met alle Sunterkloas kedoos met mekaa. Het tandje gung in een deuske, woet de rest van zien kindertandjes al in zatten. Hij had de verzameling weer compleet. Det gung in onze kindertied wal anders. Wie mochten het tandje onder kaste leggen en dan gaven de muuze oe der ne stuuver veur. Det kon makkelijk, want muuze waren der genog in huus. Noa al den armood op eenen middag was ik blie det de kinderkes in berre lagen.