Van apenött’n, potnött’n en….

Zundags kump ter altied een schaaltje met pindaas op de toafel. Och en dan is ’t mar èèm’n of det schaaltje wördt leuig egett’n. Ôk het schaaltje met vlèisstökskes en gekokte worst hef ôôns wier good esmaakt. Wat een luxe, wiej wèèt nog neet half hoe good ow w’t hebt.

Het breg miej trugge noar die kaale hoolt’n toafel, nog zôônder een zeiltje der op. De ôôle lèu an de koffie en wiej een glèèiske ranja. Mill’n op de toafel ne grôôten broen’n buul met apenött’n. Ie heurt ’t woord neet völle meer. Met grôôte grovve hàànd wörd’n ze verdeeld. Iedereene begun zien stapeltje te döpp’n en te pell’n en eene vuur eene wörd’n ze noar binn’n ewarkt. De döppe kôj’ op de grôônd loat’n vall’n. Doar lag nog gen klèèd in de kökk’n, gewoon, pats boem, op de tèègels. Èèm’n met ’n bezzem biej der biej en ’t was wier glad. Het was àmoa nog zô eenvoudig. Gewoon op ne reet gematt’nden stool. Opa was ’n eenigsten met ne gemakstool. Noe ligt ze àmoa lekker achteroaver in luie steule. Noa det feestmoal vlèuge wiej, potnött’n, drek noar buut’n vuur een pötje buskruut. Tèèng’nswoorig vleegt ze met ne nôôdgàànk achter de telefoon en bint ze met zichzelf bèèzig, ôk de oôld’n maakt zich doar schuldig an. In latere joar’n gung ie leever noar de voetbal. De tied van apenött’n en potnött’n leut ie achter oe. Ie heur’n noe biej de opschötteling’n. An ’t èine van ’n middag trekt de femilie wier op huus an. Nog èèm’n ne smakkert vuur de potnött’n en ne pakkert vuur de opschötteling’n. Dan wördt ’t wier stille in huus. Kinder, klèinkinder, àj’ ze neet hebt, hooj’ ze neet te miss’n, mar ààns, geniet er van, want vuur dàj’ der arg in hebt, bint ’t van die opschötteling’n, de tieneegers van vandaage, jonge lèu diet eur eeg’n gàànk goat. De weg noar opa en oma wördt minder. Hoe lange duurt ’t nog en stoat ze met ne vriejer biej oe an de duure. Het lèèm’n vlug as ne schaduw an oe vuurbiej.