Verschrikkelijk

Vuurige wekke bint in Battum hèèl völle stroat’n versierd. Grèuts en met bewôôndering kiek ie der noa. Herdèènk’n en vier’n, tachtig joar làànk vriejhèid. De pries van die vriejhèid is hôôge ewes. Ie maakt een preuitje met zô mà ne vuurbiejganger, diet oe zeg, hoe môôi of ’t vindt en det ze doar oaverà een vuurbeeld an könt nemm’n.

Ôônder de indruk van de versiering, is e dàànkbaar vuur de vriejhèid. Zoaterdagoamd kômt er ne koppel jonge lèu, zingend en zwaaiend met vlaggetjes oaver de weg hen. De schrik slöt oe um ’t harte, het zal toch neet! Zie bint zich van gen kwoad bewust of zie hebt ne plaate vuur de kop as nen olifant vuur de kôônte. Èèm’n later, een berichtje op de telefoon, haalt de vlaggetjes en de lösse ôônderdeel’n weg, want zie bint de versiering an ’t sloop’n. Doar wörd’n drek geheur an e gèèm’n, mà jammer genog wadd’n der her en der à wat vlaggetjes ôônderweg noar de feesttèènte. Lekker stoer um doarmet het feest te verzeek’n. Ôônze wichter doot det neet, dèènk ie biej oe zelf, mà het kan gen kwoad um ze doar nog is op te wiez’n. Ie könt hier in alle vriejhèid doon wat oe in de kop kump, mar ie hooft mar èèm’n op de tillevisie te kiek’n en ie zeet de verschrikking van oorlog, een paar uur vleeg’n van hier. Dôôd en verdarf in de stroate, ne jong’n mooder, kàànt ôônder ’t blood, steet met een kind op ’n arm, wezenloos te kiek’n noar die ellende. Vriejhèid is ’t het grötste bezit wàj’ könt hebb’n. Goat op vèèr mei is met de nieje generatie noar ’n Canadeez’n Karkhof op ’n Hoolterbarg. Doar ligt de jonge suldoat’n diet vuur ôônze vriejhèid hebt evöcht’n en det met eur lèèm’n hebt mönn’n betaal’n. De versiering hangt er inmiddels wier. De vlaggetjes bint vervang’n en op vief mei viere wiej de vriejhèid. Tut zo lange, blieft er of en hebt respekt vuur alle offers diet ebrach bint vuur die duur bevöcht’n vriejhèid.