Voetnotes

Grieperig in de hoed kwammen wie biej het Kultuurhuus. In vroggere dagen was det café Broakhekke, noe is Broakhekke, het Café. Het veulden drek al vertrouwd. Nog altied denzelfden huusdokter. De grote zaal, nog altied met een machtig mooi groot toneel.Ie veulden oe thuus, doar woer veur vievenvieftig joar twei deerntjes op det toneel lagen an het Scheveningse strand, doar woar Jan van Battum zung, àj boer bint heij’ neet völ te vertellen. Jan van Battum, veur mie een groot veurbeeld, hij zôl dit joar, 8 februari, honderd weazen. Broakhekke, woar wie zo vaake met al de kammereuide op het toneel zaten te pimpelen. Wat det betreft is ter niet zo völle veranderd. Noa ofloop eaven het fietsenhok in, brommers kieken. Dissen oavond heel wat anders, maar wel verrassend. Zangers diet oe metnemt in de tied en oe al zingende trakteert op een hapje en een drankje. Het is in korte tied al de zôvölste keer det wie het kultuurhuus opzeukt en altied is het gezellig. De tied vlug veurbie en veur det ie der arg in hebt is het pauze. Eaven een medisch recept tegen de opkommende griep van de dokter en dan weer genieten van dit muzikale hoogstandje. De zangers dwarrelt deur de zaal, um eaven later weer strak in formatie, op het toneel te stoan. Noa ofloop, nog ne versnapering en dan loop ie met oe beiden, neet noar het fietsenhok, maar noar de auto. De Brink lig ter mooi en sprookjesachtig bie, in de reagen, diet alsmaar noar beneden kump. Bie het Café heur ie flarden van meziek, wie kan mij vertellen, wat ik gisteren heb gedaan en dan wordt het rustig. Op de kökken proate wie nog eaven noa en dan valt ons de loeken dichte. Notes, het was meer dan de meuite weert.