Völle wille, vôt met den armood
Ha lekker, wiej bint de bôch duur. Gewoon wier, normale wekk’n. Het geet van een lei’n dakje. Gen trammelant in de wereld, der an met de lippe. Lekker weer, daag’n diet langer wordt. Niks heult ôôns tèèng’n. Met det geveul stoaj’ op, mà de warkelijkhèid is ààns.
Het is buut’n pikkeduuster. Niks helder weer, de mist trek in flard’n oaver de vlakke weid’ns. Het is neet ààns, wiej zölt er met mönn’n lèèm’n. Het maakt neet uut, januari steet à wier half in de steigers. Doar gebuurd van alles um ôôns hen. Mond en klauw zeer. Lange neet van e heurt en dan blik det er in Duutslàànd nen uutbraak is ôônder waterbuffels. De schrik slöt de boer’n um het harte. Het blik det er kalver vanuut Berlijn hier hen bint vervoerd. Drek strakke rèègels um arger te vuurkômm’n. Ie möt er neet an dèènk’n, det er hèèle bedriem’n eruumt möt word’n. Veute ontsmett’n àj’ de boerderieje opkomt of ofgoat. Het ruum’n van al det vèè, woerj’ joarn laànk vuur ezörgd hebt. Het snit oe duur ‘t harte. De gedacht’n vleegt zestig joar trugge in de tied. Mond en klauwzeer in ‘t làànd. De beeste blèèm’n gewoon op stal stoan. Doar gung’n der wat an dôôd, mà de starkst’n oaverlèèm’n het. Het verlees wörd’n edrèèg’n en ie heur’n de ôôld’n zegg’n, “Het is nog in ‘t achterhuus”. Doarumme, blieft geniet’n, nemt neet den armood van de hèèle wereld op oen’n nekk’n. Stapt noar buut’n met ne grijns op ’t gezichte. Verget neet, um de lèu goei’n dag te zegg’n. Ie zölt zeen, daj’ der oe better biej veult. Moandagmänn’n, hier biw we, code gel, nog gen winter ehad. De Schipbekke is nog neet dichte evreurne. Elfsteed’ntocht, al in gen viem’ntwintig joar meer. Opwarming van de wereld, drèugte, het zal amoa wà. De bèume stoat met de veute in ’t water. Loat den winter mà kômm’n. Drei wekke làànk, alles kump tut stilstàànd. Hollàànd in las. Bliem’n lach’n. De schaats’n uut ’t vet en preum’n van alles wat er op oe ofkump. Völle wille en vôt met den armood.