Weer een huus met een verhaal

Us Wente, het stund zo maar te koop. Niet dat ie doar altied op let, maar an disse naam bint mooie herinneringen bewaard gebleven.

Wie goat zestig joar terugge in de tied. De tied det er ne wielerronde ooit starten, precies veur disse wonning. In ne tiedrit, diet doar eindigden waren wie via via, gefinished bie Us Wente. Doar stund de ranja veur ons kloar um de neudige vitamientjes vuur de volgende etappe deur Loo Battem te kunnen deurstoan. Noe moet ie neet denken dat wie allemoal ne wielrenfietse hadden, neet gewoon met trappen op oene jongensfietse. Wekkenlang hadde wie geoefend. Tijdens de training reden wie ne mestkoare integen. Die gung niet an de kante. Alle speken uut het rad en met de beenewagen op huus an. Terugge noar de wedstried. Het startschot klunk en het peleton, zo’n dartig man stark vleuig met een noodgang Battem uut. Met hooge snelheid gung het bie Willemink’s dreij, veer man breed, deur die scharpe buchte. De hoppe det er gen eene zol oaverstekken was ijdel. De volgende bocht klapp’n het gezamelijke peleton oaver nen eulderen boer, diet net eaven bie de beeste was weazen kieken. De ravage was groot. De boer was hevig an esloane. Natuurlijk waren der een paar diet snel vedan konden, maar veur ons was het ne verleuren etappe. Net als zo vaak kwamen wie veer achter de kopgroep an de finish. Wie moesten op de bordjes kieken um de weg terugge te vinden. Jaren later kom ie der achter det de des betreffende man, de opa is van oen vrouw. Wielrennen, de ronde van det joar hebt wie uut gereden en de pries veur ne wekke lang euizen was een setje bandenofnemmers met sluutie. Het was snel gebeurd met het wielrennen, völs te geveuirlijk, met het als maar touwnemmende verkeer. Us Wente hef al weer ne nieje eigenaar.