Flakkerende keerskes

Flakkerende keerskes, schnèèvlökskes, of en an.

Goat ze noe noar huus hen, of komt ze doar vedan.

Gebeuig’n, tèèg’n de wind in, gebeuig’n, tèèg’n will’ en dàànk.

Flakkerende keerskes, de weg is zwoar en làànk.

Ie wèèt, ôôit geet ’t gebuur’n en geet er ééne uut.

In de veert’n heur j’ de klokk’n, droovig, veer dreg het geluud.

Ne sterre, hôôge an de lôch, schient duur de kaale bèume.

Neet wakker word’n, noe nog neet, zô bange bin ‘k, dà ‘k drèume.

Flakkerende keerskes, zie zeukt de warme kökk’n.

In één kèèr flakkert ze neet meer en bint ze vôt e dökk’n.

In de veert’n nog één keerske, een vlökske zal ze ’t haal’n?

De wind blös oaver ’t kaale làànd en det in alle taal’n.

De schnèè valt noe met fossens, tut deepe in de nach.

Is ‘t Keerske uut e flakkert of veilig thuus e brach?

Die hoppe möw we hoold’n, al völt het nog zô zwoar.

Mekaare biej de hàànd pakk’n en dan wier veerder goan.

Buut’n is het iezig kôôld. Het löp noar Mirrewinter.

Ôônder ’n Karsbôôm met mekaa, de allerneuist’n bint er.

Flakkerende keerskes, verlangend noar het lech

Een vlökske, nietig, op de wind, zô biw we ôônderweg.

Mans van Sangel.