Ergernissen

Welbeschouwd: breinscheuten

Het is voor mij altijd fascinerend om te zien waar mensen zoal over te spreken komen. Zo verzeilde ik onlangs bij een groepje waar ze het hadden over ergernissen. Dingen, vaak alledaagse, waar je je aan stoort, die je irriteren. En dan vooral natuurlijk als de veroorzakers daarvan mensen zijn.Na het een tijdje aangehoord te hebben, liet ik me ontvallen dat het toch allemaal niet zo heftig klonk. Waarop ik de vraag kreeg naar mijn ergernissen. Of ik die dan niet had? Natuurlijk heb ik die ook en het kostte mij weinig moeite een lijstje op te lepelen.

– Topper: mensen die hun hond uitlaten maar vertikken de drollen op te ruimen.

– Mensen die dat zien maar niet de moeite nemen er iets van te zeggen.

– Afvalcontainers die nog dagen na het legen de trottoirs versperren.

– Op het trottoir geparkeerde auto’s die de doorgang belemmeren.

– Overhangend particulier groen dat de bruikbare breedte van trottoirs soms halveert.

– Dure kunststof tandenstokers die bij het minste of geringste afbreken of verbuigen.

– Theezakjes die na een paar keer hengelen losbreken van het touwtje.

– Scherpe kledingmerkjes in kragen van shirtjes die hinderlijk in je nek schuren.

– Bouwvakkers die bij een klus beginnen met het installeren van een schallende radio.

– Opdrachtgevers die daar niets van zeggen.

– Automobilisten die duidelijk te zacht rijden op wegen met een inhaalverbod.

– Automobilisten die te hard rijden, vooral in 30 km zones.

– De chaos in de plaatsing van houdbaarheidsdatums op een diversiteit van producten.

– Lipjes die afbreken bij het opentrekken van een blikje tomatenpuree.

– Windmolens in parken waarvan de wieken niet synchroon draaien.

Enfin, mijn gesprekspartners vonden mijn meeste ergernissen nogal meevallen. Waarop ze mij de vraag stelden of ik niet wat ernstigers te melden had. Waarop ik hun met enige schroom het volgende vertelde.

Ík lees veel, vooral boeken. Dat doe ik het liefst in hun oorspronkelijke taal, wat voor mij behalve natuurlijk Nederlands neerkomt op Engels, Duits en Frans. Na lezing gaan die boeken in de boekenkast en dáárbij doet zich voor mij een groot probleem voor. Namelijk: de Duitse en Franse boeken hebben de rugtiteling precies andersom als bij Nederlandse en Engelse uitgaven, namelijk niet van boven naar beneden, maar van beneden naar boven! Ik vind dat zó storend dat ik die Duitse en Franse boeken op hun kop in de kast zet, waardoor de leesrichting voor allemaal hetzelfde is. Het is voor mij echter toch behelpen: op de boekrug staat namelijk ook vaak een logo van de betreffende uitgever. En dááraan kan je dan toch zien dat het op de kop staat. Is daar wat aan te doen? Ik heb wel eens overwogen die logo’s af te plakken. Maar misschien is het zinniger in Brussel een aanvraag in te dienen voor een boekrugtitelopdrukrichtingsharmonisatietraject! Mijn toehoorders stonden paf.

Piet van der Klis.