Plan De Brink
Klik hier om de 3D animatie te bekijken

Rooie Piet, Dooie Piet,

Welbeschouwd: pseudologische krompraat?

Vroeger was ik betrokken bij de opleiding van studenten voor een beroep in de hulpverlening, lichaamsgerichte psychotherapeuten. Zij doen hetzelfde als gewone psychotherapeuten, maar kiezen als ingang niet ‘het therapeutisch gesprek’, maar ‘het bewegen en lichaamservaring’. Klinkt wazig, het zij zo. Wil je er meer van weten, kom maar langs.Mijn favoriete bijdrage was een reeks ‘werkcolleges’: een brok theorie gecombineerd met praktijk. Ik gaf dan wat gegevens over een mogelijke patiënt, met de opdracht daar een psychiatrische diagnose bij te bedenken, een aanpakbare problematiek te benoemen en een eerste therapieontwerp te verzinnen dat ze moesten demonstreren.

Elke cursus bevatte zo dit fragment uit het verhaal van dhr. S.

‘Eens in de zoveel weken ga ik met mijn vrouw boodschappen doen en voorraden halen bij de supermarkt. Dan maak ik eerst een routebeschrijving, want je moet natuurlijk niet gaan omrijden. Dus zet ik cijfertjes op de kaart van (mijn woonplaats) en die werken we in die volgorde af. Ik neem de boodschappenlijst, mijn vrouw en ik hebben ieder een tas en dan wordt de auto gestart. Ik weet proefondervindelijk dat de meeste (mensen) op zaterdagochtend tussen 9 en 11 uur nog thuis zitten, dus wij zorgen dat we om vijf voor negen bij de parkeermeter van het winkelcentrum staan. Geld erin en we zijn weer thuis voor de stroom op gang komt. Heel efficiënt.

Zomaar een avondje pret maken? Ik ben toch niet gek geworden zeg. Hoe bedoelt u, vrienden? Mensen bij wie je op verjaarsvisite gaat? Mensen intiem kennen? Nou, dat vind ik moeilijk hoor. Ik hou bijvoorbeeld heel veel van (een bepaalde heer) als je dat tenminste van een man kan zeggen, maar ik ben nog nooit op zijn verjaardag geweest. Televisie kijken of naar de bioscoop gaan is er ook nauwelijks bij. Ik kijk liever in een goed geschiedenisboek dan in het gezicht van één of andere tv-ster. Nee, ik ben geen gezellige man voor andere mensen. Mijn werkpatroon bepaalt mijn leven. De stukken voor morgenochtend zitten nu al in mijn tas en ik heb ook al precies bedacht welke kleren ik morgen aan zal trekken. Alles is van tevoren geregeld, alles is van tevoren gepland.’

De oogst bestond altijd uit een keur van ziektebeelden en een rijke hoeveelheid aan therapiesuggesties die al gauw jaren werk garandeerden.

De ontknoping! In werkelijkheid gaat het hier niet om een patiënt, maar om een interview (1982) met Piet Steenkamp, toen hoogleraar in Eindhoven en architect van het later zo succesvolle CDA! ‘Rooie Piet’ vanwege zijn linkse sympathieën. Nu ‘Dooie Piet’, hij overleed op 8 januari.

Volgens mijn studenten was hij ‘gek’. Klopt. Net zoals mijn kleinkinderen mij vaak ‘gek’ noemen. Een geuzennaam! Ik wil maar zeggen: er lopen meer ‘gekken’ rond buiten de hekken van ggz-instellingen dan daarbinnen. En ze zijn vaak nog nuttig ook!

Ten slotte: hoed je voor al te ijverige ‘hulpverleners’. Ze verklaren je graag voor geschift, vooral als er wat aan te verdienen valt!

 

Piet van der Klis.