Warboeldag

Welbeschouwd: breinscheuten

Deze column valt me zwaar. Het is een warboel in mijn hoofd. De onderwerpen gieren door mijn kop als een grillige zwerm spreeuwen. Waar moet het over gaan? De ‘Pietendiscussie’ en die meest ‘racistische’ Sinterklaasetalage van heel Bathmen in onze mooie Wereldwinkel? Over het Moskou aan de IJssel dat zich blijkt te weerspiegelen in het Siberische klimaat in dat nieuwe Stadskantoor? Over die recente ‘Preek van de Leek’ en de waarschuwing ‘niet voor God te moeten willen spelen’? Over de vraag of je mag liegen? Ik laat het allemaal liggen, ze komen nog wel een keer. Nu ga ik voor iets heel anders, die Boeldag van onlangs. Voor mij dus die ‘Warboeldag’.Al jarenlang steun ik dit project van onze plattelandsjongeren met mooi spul. Zo mooi dat ik het vaak niet aan de weg zette, maar voortijdig afleverde aan de Blankenadijk. Slee, sjoelbak, schaakspel, blokkendozen, kinderfietsje en ga maar door. Geen centje pijn achteraf, alleen maar voldoening.

Nu bleek het anders. Keurig verpakt en van aanwijzingen voorzien, had ik wat kampeerspullen op de stoep klaargezet. Kampeerspullen? Ja, maar niet zó maar wat! Allemaal uitgekiende dingen, compact en lichtgewicht. Bij uitstek geschikt voor zware rugzakkampeertochten in ruige streken. Van Schotland tot de Frans-Italiaanse Alpen. Een ingenieus opvouwbaar brandertje met nog drie tankjes hoogwaardig gas dat ook nog goed werkt bij 10 graden onder nul. Een slim pannensetje, mess-kits van kunststof met eetgerei. Veldflessen. Een pikkel om treden te hakken in verijsde sneeuwplaten, mokken, bestek. Allemaal dingen bezet met herinneringen aan een gekoesterd verleden. Herinneringen, voor eeuwig. Want aan de weg gezet voor die Boeldag. Definitief afscheid van wat niet meer terugkomt. Nooit meer het genot na een fysieke uitputtingsslag ergens boven een plekje te zoeken voor een nachtbivak. Nooit meer het glorieuze gevoel dat je voorbereiding klopte: er is daar inderdaad water, er is daar inderdaad net genoeg vlakke ruimte om je tentje tussen de rotspartijen te prikken. De nietig makende absolute stilte in een overweldigende natuur. De dieren, de bloemen. Het intense genot van zelfgekozen eenzaamheid. Nooit meer de spanning of je goed gegokt had met het veranderlijke weer. Nooit meer huiveren in het geweld van angstaanjagend noodweer. Allemaal over en uit! En dan op de koop toe, ook nog eens de hoge noren erbij gezet. Die ijspret zal er ook niet meer zijn.

Ik moet bekennen, het blijft door mijn hoofd spelen. Ik ben het kwijt, voorgoed! Maar wat is daar toch zo érg aan. We deden toch al zoveel de deur uit? Nooit last van gehad. Waarom dan nu wél! Ik weet het antwoord. Dit afscheid is anders, raakt mij fysiek. Het onmiskenbare teken van het naderende failliet van mijn lichaam. Ik begin écht oud te worden. Ik loop fysiek op mijn einde, kijk maar om me heen. De doden en afgetakelden, overal, ook hier in Bathmen, het liegt er niet om. Ook ik kom aan de beurt, onontkoombaar.

Boeldag, feestelijk bedankt. En hopelijk tot volgend jaar!

Piet van der Klis.